Beste mensen,
Begin mei kreeg ik het verzoek om met mijn vrouw een dagje uit te gaan.
Mijn vrouw was opgenomen in het hospice in het Zonnehuis in Doorn (Quarijn).
Belachelijk dacht ik, omdat mijn vrouw zwaar ziek was en geheel verlamd.
Is het echt waar: kan mijn vrouw de hele dag met zware pijnen, zware medicijnen, morfine,slechte ogen vanwege Macula degeneratie en haar incomplete dwarslaesie, zo’n zware dag volhouden?
Volgens de dokter mag dit doorgaan.
12 Mei ‘s morgens om 10.30 uur moest ik aanwezig zijn
De ambulance stond al klaar vanaf 10.00 uur.
Twee vrijwilligers van de Stichting Ambulance Wens: Theo de chauffeur- in het dagelijks leven politie bij zware ongevallen- en Philip- ervaring in de ambulancedienst- vergezelde ons met veel water en de nodige medicijnen.
Mijn vrouw slaapt en wil niet wakker worden, maar ik heb haar op het laatste moment toch kunnen vertellen wat op het programma stond, om haar niet in verwarring te brengen.
Een van haar laatste wensen was Burgers Zoo in Arnhem.
Op de brancard in een van de vier speciale ambulances met grote ramen, lag mijn vrouw op de brancard, een broeder en ik op
gerieflijke stoeltjes.
Mijn vrouw slaapt tot……….de ingang van Burgers Zoo, doet daar haar ogen open en blijft rondom haar heen kijken om maar niets te missen. Overal zijn we geweest. In de warme tropische tuinen vroeg ze om veel water.
Ik heb vier foto’s gemaakt van het aquarium helaas was toen de batterij van mijn fototoestel op.
Gelukkig bij de uitgang was er de mogelijkheid om een foto te laten maken van de broeders, mijn vrouw en ik. De fotograaf zei dat de foto na 10 minuten klaar zou zijn. Hoogspanning dus om op tijd klaar te zijn. De technicus, de man van de computer
vond dat mijn vrouw in haar gezicht er heel slecht uitzag. Ik vertelde hem haar verhaal.
Hij kreeg tranen in zijn ogen en zei dat dit voor haar de laatst gemaakte foto in haar leven zou zijn en dat hij die graag gratis weggaf. Wat gevoelig en mooi.
Wij reden zeer kalm terug door de bossen van Arnhem, Leersum, richting Doorn Ongeveer 14.30 waren wij weer terug.
Mijn vrouw begroette de verpleegsters en zei telkens “grandioos”en vroeg of IK de twee ambulancemensen schouderklopjes wilde geven omdat zei helaas zelf haar armen en handen niet kon bewegen.
De broeders gaven als antwoord:”Daar doen we het voor mevrouw”.
Als herinnering kreeg mijn vrouw een beertje, gekleed als ambulancebroeder. Deze heeft tot op haar sterfbed naast haar gelegen.
Zij lachte veel naar hem en had contact met hem.
Voor mij is dat beertje nu een hele mooie herinnering.
Mijn vrouw werd in bed gelegd en sliep meteen. Die dag heb ik haar niet meer kunnen spreken,evenals de dagen erna.
De verpleegsters en ikzelf zijn de Stichting Ambulance Wens en Hospice Zonnehuis Doorn erkentelijk en hartelijk dank
voor deze ongelooflijke mooie dag.
Mijn vrouw is op 1 juni overleden.
STICHTING AMBULANCE WENS, HOSPICE ZONNEHUIS DOORN, GROTE KLASSE!!!!!
Wim Mettes