Mijn vader wordt buiten op een andere brancard gelegd met reuze banden, speciaal voor op het strand. We moeten een beetje lachen om die enorme banden. Komisch, die duidelijk aanwezige materie voor iemand die voornamelijk met zijn hoofd in de boeken zit. Karel zijn kinderen, kleinkinderen, zijn exvrouw, vriendin, haar dochter en vriend, iedereen heeft zich verzameld rondom de brancard. Er worden al foto’s gemaakt.
De twee vrijwilligers zijn in het blauw en mijn vader zit klaar onder een blauwe deken met nog een deken extra om zijn schouders voor de wind.
We gaan lopen, eerst nog over het parkeerterrein, voor de flat van het apartement langs. Dan komen we al snel op de boulevard en zien we de zee voor ons. De banden rollen makkelijk over het eerste zand. De twee vrijwilligers rijden zijn bed, wij lopen er omheen mee.
Kinderwagens worden voortgeduwd, vliegers en ballen onder de arm meegenomen. De pasgeboren baby Jamie van Karel’s jongste zoon in een draagdoek. Mauro, het andere kleinkind dat nog niet helemaal zelf kan lopen, loopt aan de hand mee.
We voelen allemaal hetzelfde speciale gevoel. Omdat mijn vader zo hoog ligt, omgeven door het blauw van zijn dekens en het blauw van de vrijwilligers en wij als familie en geliefde eromheen lopen heeft het iets weg van een heilige tocht: door zijn ziek zijn, en met ons om zich heen waarin al dat leven zit dat geleefd is, en nog aan het leven is. Wij die nu allemaal met hem meelopen richting het water.
De mensen in het blauw nemen hem mee langs de rand van de zee en lopen een heel eind tot voorbij de zomerhuisjes. Dat wil mijn vader graag.
De familie verspreid zich en gaat vliegeren, spelen, foto’s maken of lopen mee met het bed. Mijn vader vind het geheel heel fijn. Hij wordt fantastisch verzorgd.
Ik besef die middag hoe waardevol en speciaal het is dat dit gebeurt. En voel grote dankbaarheid naar de twee vrijwilligers toe, voor de manier waarop ze zich over mijn vader ontfermen. Over de dag hoor ik ze ook steeds maar zeggen dat we mogen doen wat we willen, dat het allemaal geen probleem is.
Ook de volgende dag mag mijn vader nog zeggen waar hij naar toe wil. Hij kiest ervoor om nog een kijkje nemen in Castricum waar familie van zijn vaders kant vandaan komt. Dat doen ze.
Mede door jullie vrijwilligers hebben we een geweldig weekend gehad met z’n allen.
Grote dank daarvoor!!!
Caroline Kramer