Daar wil ik mijn verhaal mee beginnen. Bijzondere mensen, die allemaal vrijwillig werken bij een héél bijzondere stichting.
Wij hadden van de Ambulance Wens gehoord van onze wijkoncoloogverpleegkundige. Dus op de site gekeken, en samen nagedacht: “Wat zou hij nog willen?” Want mijn man Rudie was terminaal, veel tijd was er niet meer.
Toen belde zijn baas. De Douane zou in oktober gaan beginnen met het uitreiken van nieuwe onderscheidingen, de zogeheten BATON, bij een ambtsjubileum van 12,5 25 en 40 jaar. Op 1 oktober 2010 zou de eerste landelijke jubilarissendag plaatsvinden. Rudie was afgelopen 1 september 2010 35 jaar in dienst.
Omdat hij hoogstwaarschijnlijk oktober niet zou halen, wilden ze hem als eerste douaneambtenaar in Nederland, de eerste baton uitreiken; de eerste “baton”, een uniek exemplaar in een unieke situatie voor een unieke medewerker, die met zijn staat van dienst deze onderscheiding meer dan verdiende. Ze wilden de onderscheiding wel thuis komen brengen, maar…….zou het misschien toch mogelijk zijn om naar Eindhoven te komen?
Rudie wist nergens van en was al zeer ernstig ziek. Dus………..WOENSDAGMORGEN 15 SEPTEMBER de Ambulance Wens gebeld met de vraag: “Zou het misschien mogelijk zijn dat Rudie met de ambulance naar zijn kantoor in Eindhoven gebracht werd om de onderscheiding te ontvangen en om voor de laatste keer nog afscheid te kunnen nemen van zijn collega’s?” Ik kreeg als antwoord…….MORGEN OM 14.15 UUR ZIJN WE BIJ JULLIE.
ONVOORSTELBAAR, ik was helemaal van slag. Hoe bestaat het, het kan, en dan nog zo snel. WAUW, dan ben je écht onder de indruk.
Dus aan het werk, want nu moest er nog meer in het “geheim” geregeld worden. Bij zo’n bijzondere gebeurtenis horen de kinderen natuurlijk ook aanwezig te zijn.
Dezelfde woensdagmiddag is Rudie nog érg ziek geworden . ’s Avonds om 22.45 uur is de huisarts nog langs geweest. Donderdag moest ik hem nog maar even bellen om door te geven hoe het met Rudie ging. ’s Middags (eind van de woensdagmiddag) nog een mailtje gestuurd naar de Ambulance Wens om te vertellen dat het niet zo goed ging met Rudie. Zij antwoordden: “Misschien een idee om Rudie te vertellen dat we de andere dag naar zijn werk zouden gaan, misschien knapt hij daar wel van op.”
Ik durfde niet. Hij was zo ziek. Het was zo ver…….DONDERDAG 16 september. Toch maar eerst even de huisarts gebeld, die vond het wel verantwoord om het door te laten gaan. Maar wanneer vertel ik het….hij was erg erg moe en sliep ook erg veel.
Rond 12.00 uur was Rudie wakker en de zon scheen binnen. Ik vertelde Rudie dat het zo’n mooi weer was en dat we op stap zouden gaan. Hij knikte……….NEE….OH JEE.
Toen ik hem zei dat ik de Ambulance Wens al had gebeld om ons naar Eindhoven te brengen, zodat hij zijn collega’s nog kon zien en dat hij op de brancard kon blijven liggen met de nodige zorg van de vrijwilligers, was het goed.
Pffff…gelukkig. En hij viel weer in slaap. Om 13.00 uur stond de ambulance al op de stoep met de 2 vrijwilligers. Rudie sliep nog. Zij vertelden mij dat zij de rest van de dag (dus ook na Eindhoven) ter beschikking stonden van ons, dus als we nog ergens anders naar toe wilden….. Nou, Rudie had al aangegeven waar hij zijn as uitgestrooid wilde hebben. Maar omdat alles zo snel achteruit ging , hebben wij er zelf jammer genoeg niet meer naar toe kunnen gaan. Dus was mijn vraag: “Zouden wij dan na Eindhoven daar nog langs kunnen gaan misschien?” Het was op een Landgoed en de vrijwilligers gaven aan, desnoods uit de ambulance te gaan en dan met de brancard naar de plek te willen lopen met Rudie.
ONGELOFELIJK dat dat allemaal mogelijk is. Maar jammer, het was daar zo vochtig en drassig dat de ambulance zelfs niet op het terrein kon komen. Een vriendin was even snel ter plekke gaan kijken.
Oké…nu gaan we Rudie wakker maken. Wat zijn ze lief en zorgzaam, die vrijwilligers. Dus Rudie goed ingepakt, gepakt en gezakt op naar ………..Eindhoven. SPANNEND. Toen we daar aankwamen, stonden de kinderen en de collega’s ons al op te wachten.
Rudie was erg moe en óp. Ik had zijn teamleider al doorgegeven: “Laat niet iedereen naar hem toe komen, anders is zijn energie al op als hij wordt onderscheiden.” Gelukkig hebben ze niet naar mij geluisterd en kwamen ze één voor één naar Rudie toe. Hij fleurde helemaal op, ongelofelijk, heerlijk om te zien .
Er was speciaal gebak besteld waar het douane-embleem op stond. Rudie had sinds woensdagmorgen niets meer gegeten, en nu….ja hoor, onze dochter heeft hem gebak en koffie gegeven…….hij genoot ervan.
Toen was het tijd voor de onderscheiding. Rudie was érg verrast en zichtbaar ontroerd. En wij …………..ERG TROTS. Toen was het tijd, hij begon zichtbaar erg moe te worden. Dus werd hij weer met de nodige zorg van de vrijwilligers ingepakt en weer terug naar de ambulance gebracht. Ze hebben toch nog een extra rit gemaakt, naar Haarendael in Haaren, om daar onze oudste dochter (met een verstandelijke beperking) die daar woont, naar huis te brengen. Kun je je voorstellen hoe trots ze was dat ze zo, met de ambulance, naar huis werd gebracht door Rudie.
Toen weer terug naar huis. Rudie had het helemaal gehad, was óp, maar érg voldaan en érg onder de indruk van De Ambulance Wens met hun erg liefdevolle vrijwilligers.
DAT ZE ZOIETS VOOR JE DOEN. In één woord GEWELDIG.
Rudie wilde ook graag, in het plaatselijk weekblad, een bericht over ons uitstapje. Met de duidelijke vermelding dat het door hen mogelijk was gemaakt. Een week later stond het artikel met foto in het krantje.
Rudie heeft het niet meer gezien. Vrijdag 24 september is hij overleden.
De bedoeling van mijn verhaal is om iedereen te laten weten…………….. HOE BIJZONDER DE STICHTING AMBULANCE WENS is, met al haar
BIJZONDERE VRIJWILLIGERS. Met andere woorden:
HET ZIJN KANJERS !!!!!