Geachte medewerkers.
Om 09.15 uur arriveerde de ambulance met Arie en Fred die Wiesje deze dag zouden begeleiden. Het zonnetje kwam om de hoek kijken en de koffie stond al klaar in huize Smit.
Wiesje was er helemaal klaar voor en na een kopje koffie en de eerste kennismaking werd onder grote belangstelling van de familie de ambulance in gereedheid gebracht.
De stemming zat er al goed in toen Wiesje als een prinsesje op de comfortabele brancard lag te glimmen; het kroontje ontbrak nog.
Wiesje kreeg een mascotte mee, Mario, genoemd naar de eerste wens die vervuld werd; de hele dag is hij niet van haar zijde geweken.
Gina en Rian reden achter de ambulance aan in Wiesjes glanzend gewassen auto; ikzelf mocht met Wiesje meerijden. De ambulance was van alle gemakken voorzien, zelfs een dvd kon gespeeld worden maar dat vonden we niet nodig want we hadden genoeg om over te praten en rond te kijken.
Van binnenuit had je een prachtig uitzicht door de enorme ramen maar………van buitenaf kon men niet naar binnen kijken; we konden dus gerust een tong uitsteken naar de ons passerende automobilisten want niemand zou het kunnen zien.
Van Beppie had Wiesje een zak met cadeautjes gekregen om elk uur wat uit te pakken ( net als ze zelf vroeger bij de kinderen deed)… natuurlijk waren alle pakjes al ruimschoots binnen de tijd geopend!
De reis verliep vlot, geen files en om 11.30 uur waren we allemaal via de personeelsingang binnen de poorten van de Keukenhof; we werden gelijk erg vriendelijk onthaald en na de koffie en thee met… begonnen we aan de rondwandeling.
We hadden enorm veel bekijks en zoals de foto’s laten zien kwamen sommige mensen gewoon even een praatje maken met Wiesje; een groep Japanners begon spontaan te klappen toen ze ons zagen.
Regelmatig klampte Fred een manager aan om aandacht te vragen voor SAW en zijn stapeltje folders was op het eind van de dag flink geslonken; iedereen was zeer geïnteresseerd en er werden goede zaken gedaan.
Voor zover ik het heb begrepen zal de Keukenhof de SAW ook volgende keren met open armen ontvangen. Overal toonden mensen belangstelling voor Arie en Fred en Wiesje die dan natuurlijk hun verhaal konden doen.
Wiesje en wij allen genoten van al het moois dat de Keukenhof te bieden heeft; we kwamen ogen te kort, het was overweldigend.
Van vermoeidheid was geen spoortje te bekennen en er werd zelfs door Wiesje regelmatig iets gegeten of gedronken zonder nare gevolgen, in tegendeel, het deed haar goed.
In de Willem Alexander hal waren schilders aan het werk en dat was natuurlijk recht in de roos want dat is een van haar vele hobby’s; een schilderes, Maja Boot, bood haar spontaan een aquarel aan, die ze zelf mocht uitzoeken; Wiesje en wij allen waren helemaal opgetogen!. Iedereen was even lief en zorgzaam voor haar.
Arie en Fred weken geen moment van haar zijde en Wiesje liet dat allemaal maar gebeuren……..ik heb het nu helemaal voor mekaar: ” twee mannen die de hele dagen alles voor me doen wat ik wil” , humor van de bovenste plank.
Zij liet ook ons genieten van deze fantastische dag. De brancard laveerde overal doorheen en alles en iedereen week opzij als we er aan kwamen.
Slechts een keer werd het bed verlaten voor een sanitair bezoekje en om een kopje thee te nuttigen; ik heb toen de brancard even kunnen testen…….ligt echt heerlijk.
In de orchideeenhal kwamen we ogen te kort en er werden honderden foto’s gemaakt; het weer was schitterend en alle paden tussen de rododendrons; vele soorten tulpen en andere bloemen waren perfect berijdbaar.
We waren op zoek naar het kunstwerk van Jaqueline Beenen uit Baarle-Nassau maar doordat ik niet goed geluisterd had waren we er al drie keer voorbij gereden voor we er erg in hadden dat we bij de glazen kussens moesten zijn met de titel “Inzicht” ; ik zal dit nog lang moeten horen denk ik.
Om 17.00 uur waren we voldaan en wilden aan de terugreis beginnen maar bij de uitgang werden we spontaan uitgenodigd om in het restaurant iets te nuttigen; dat konden we niet weigeren met als gevolg dat we pas om 18.30 uur het schitterende park verlieten om naar huis te gaan.
Ook de terugreis verliep vlekkeloos; Gina was voor de file vertrokken omdat ze moest gaan werken en Rian en ik zaten nu bij Wiesje achter in de ambulance. Thuis hing de vlag uit en was er voor het huis een versiering gehangen met koeien en bloemetjes; ook hier dus weer een grandioze ontvangst.
Wiesje had nog de energie om de eerste foto’s te bekijken en het boek over de Keukenhof in te zien dat de kinderen gekocht hadden.
Fred en Adrie werden nog eens flink omhelst en dat hadden ze ten volle verdiend; het was een onvergetelijke dag voor ons allen.
Wij laten alles nog even bezinken maar de foto’s worden ondertussen al verwerkt in een boekje; De Stichting Ambulance Wens heeft een diepe indruk op ons gemaakt.
Natuurlijk willen we een bijdrage leveren maar daar moeten we nog even over nadenken in welke vorm wij dat gaan doen; in ieder geval gaan we reclame maken voor deze goede zaak.
Namens Wiesje, Gina en Rian wil ik de organisatie complimenteren en bedanken voor deze geweldige dag; natuurlijk een speciale pluim voor Arie en Fred want die waren in een woord SUPER.
We laten binnenkort weer van ons horen.
Ook de directie van de Keukenhof willen we van harte bedanken voor hun gastvrijheid en hen feliciteren met het prachtige, schone park; voor mij was het zeker 45 jaar geleden dat ik er geweest was en ik kom beslist een keer terug.
Met vriendelijke groet,
Martine