“Nog een keer de zee zien en ruiken en de wind door mijn haar voelen, dat zou ik zo graag willen.
Maar ja dat gaat niet meer” mijmerde mijn zus Greet.
“O ja, dat kan wel hoor er is de Stichting Ambulance Wens en als het maar half kan doen zij het heel”
Het contact was snel gemaakt en op 21 mei stond de ambulance voor de deur.
Uiterst zorgzaam en super professioneel werd zij de ambulance ingereden en ging het richting boulevard Kijkduin.
Met evenveel zorg werd zij uit de ambulance getild en naar het terras gereden waar broers en zussen al op haar en haar man wachtten.
Hoewel een beetje versuft reageerde ze heel enthousiast. Haar snoet draaide ze naar de zon en ze genoot zichtbaar. Het ambulancebeertje hield ze stevig vast.
Na het eten van een paar poffertjes was het tijd om naar het strand te gaan. Weer in de ambulance ,want de broeders hadden gezien dat de weg naar het strand erg hobbelig was, dus een ritje op de brancard zou te pijnlijk zijn.
Nog even naar buiten, dicht bij de zee, de zon op het gezicht en de wind door haar haar, alles was er.
Na nog een paar foto’s was het tijd om naar huis te gaan, doodmoe maar intens gelukkig.
Wij , broers en zussen,willen de broeders die zo attent en liefdevol geholpen hebben om deze wens van mijn zus te vervullen hartelijk danken voor hun inzet.
Wij wensen u en alle vrijwilligers die helpen bij de Stichting Ambulance Wens een goede gezondheid en veel plezier en sterkte bij Uw mooie en dankbare werk.
Joke