Ik kende het niet, zoals met zoveel dingen waar je nog nooit mee te maken hebt gekregen. Totdat mijn lieve broer Johannes Jeroen van Loef ziek werd. Erg ziek. Zo ziek dat, hoe diep je het ook weg wilde stoppen, het steeds weer boven kwam. Hoe ver je de verschrikkelijke gedachte ook weg wilde drukken, je wist: hij wordt niet meer beter.
Eén laatste wens had hij. Zijn familie. Zijn Oostvoorne. Samen, nog één keer. Afscheid. Op die plek..Individueel of met z’n allen. Nog één keer de Oostvoornse zon zien schitteren op het water…op zijn water. Het water waar hij altijd viste. Nog één keer samen zijn met zijn vader, zijn broers en zusje. Oostvoorne, de plek die hij zo in zijn hart had gesloten…daar waar hij kampeerde. Vuurtje stookte. Biertjes dronk. De goede dingen van het leven, daar in Oostvoorne. Met zijn kinderen, zijn vrienden of zijn familie.
Mijn naam is Diderik van Loef , Jeroen’s jongere broer, en ben jarig op 3 april. Tijdens een gesprek dat ik samen met mijn vrouw voerde met één van de hospice zusters, vroeg ik of de kans reëel was dat Jeroen deze datum nog mee zou maken en of de kans er nog was dat Jeroen, gezien zijn lichamelijke klachten, nog één keer vanuit zijn woonplaats Leiden naar het noorden kon komen, waar wij wonen. In dat gesprek werd gewezen op de stichting Ambulancewens. Ik had zo graag gewild dat hij samen met mijn gezin nog één keer bij ons in de tuin mijn verjaardag had kunnen vieren….achteraf zou blijken dat hij mijn verjaardag niet meer meegemaakt zou hebben….
Gelukkig maar dat mijn vrouw vertelde dat Jeroen tegen haar had gezegd, dat hij zo graag nog een keer een familiedag wilde hebben. De komende zomer…maar we wisten dat hij dat niet zou halen. Ik heb toen vrijwel meteen contact opgenomen met de stichting Ambulancewens. Samen met hem naar Oostvoorne. Het was geen probleem voor deze fantastische mensen.
Zeker … er waren ‘problemen’, … een hoop mensen stonden niet zo te juichen bij de gedachte een zeer zieke jongen te vervoeren. Ook was er bij anderen weer twijfel over de professionaliteit van deze stichting. Konden ze het wel, waren ze wel gekwalificeerd, etc…
Wij twijfelden geen seconde… het telefoongesprek dat ik voerde met Kees stelde mij zo enorm gerust! Het zit goed. Een man naar mijn hart. Concreet, nergens omheen draaiend, alles bij de naam noemend.
Kees sprak de zin uit die ik non-stop in mijn hoofd had en ook al meerdere malen uit had gesproken tegen mijn vrouw. Hij zei: “wat is het ergste dat hem kan overkomen? Dat hij komt te overlijden? Dat gaat toch gebeuren en wat mooier dan te overlijden met je laatste wens vervuld.”
Ik kon wel huilen van vreugde … iemand die mijn taal sprak. Deze man … Kees … werkelijk een gouden hart! Het werd geregeld. Gratis.
Hier ligt de ware essentie van deze stichting. Ik noem bewust het woord gratis. Waarom?
Dit land zit vol met ‘weldoeners’ zolang ze er maar geld voor krijgen of er mee op televisie komen. Ambulancewens niet. Geen geld, geen tv, geen roem, geen glorie. Geen persoonlijk gewin.
Alleen de laatste wens van een stervend iemand. Dat is voor hen het enige dat belangrijk is. Meer niet. Iemand gelukkig willen maken. Sta daar in gedachten eens even 5 minuten bij stil. Hoe mooi is dat! Tot in lengte van dagen zal ik deze club hiervoor een warm hart toedragen!
Op 4 maart 2011 haalden ze Jeroen op uit zijn hospice om hem omringt met zorg te vervoeren naar Oostvoorne. De mensen waar het om ging waren allemaal uitgenodigd. Jeroen’s favoriete restaurant ‘Beachcenter’ waar hij al járen lang kwam was nog gesloten. Het seizoen was nog niet begonnen. Ook deze geweldige mensen wilden speciaal voor Jeroen op deze dag voor hem open om zijn laatste wens te vervullen. Ook mochten wij van hen op de blokhut waar Jeroen altijd logeerde een gedenkteken voor Jeroen plaatsen. Dit zullen wij deze zomer doen.
In de ambulance kunnen 2 mensen meerijden en Jeroen’s dochter samen met haar vriend gingen op de heenweg mee, de rest volgde in eigen vervoer. Toen de ambulance aankwam en Jeroen op een super comfortabele brancard, helemaal lekker warm ingepakt het terrein op reden van één van zijn meest favoriete plekken op de wereld trok er een immense glimlach op zijn gezicht.
Herkenning … blijdschap … ontspanning. Een aantal mensen waren er al, een aantal kwamen nagenoeg gelijk aan met de ambulance. Iedereen was dus ook nagenoeg op hetzelfde moment aanwezig. Het was een prachtige dag.
Ongedwongen, niet geregisseerd. Maar gewoon een dag zoals je het normaal gesproken ook hebt in een gezin. Alsof hij in zijn huis was met gewoon een gezellig familie onderonsje…. Zo leek het. Bijna zou je vergeten hoe ziek hij was. Met grote bewondering keek ik naar Jacqueline en Kees. Heel onopvallend waren zij aanwezig. Midden tussen de familie, maar discreet op de achtergrond. Daar zichtbaar ook maar met één gedachte bezig, het Jeroen zo comfortabel mogelijk maken. En dit deden ze op hartverwarmende en professionele wijze.
We konden duidelijk merken aan Jeroen dat hij het ongelooflijk naar zijn zin had. Zijn getemperde eetlust verdween als sneeuw voor de zon en hij zat de hele dag lekker te eten en drinken. Zelfs een biertje schuwde hij niet. Iedereen nam zijn of haar tijd even om bij hem te zitten, naast zijn bed. Kletsen of zwijgend zijn handen aaiend.
Op een gegeven moment vroeg ik of hij nog even één keer naar zijn vaste visplek op de steiger wilde. Daar nog één keer over het water kijken zoals hij al zovele uren had gedaan. Een hengel, een biertje, alléén of met zijn vrienden, of zijn kinderen om hem heen. Alles bij elkaar opgeteld in uren moet deze plek wel de plaats zijn waar hij de meest gelukkige uren van zijn leven heeft gehad. Hij wilde dit graag.
Zonder blikken of blozen werd Jeroen door Kees en Jacqueline weer lekker warm ingepakt. Ze brachten hem op de brancard over het zand naar ‘zijn’ steiger. Hier kwam het besef bij iedereen pas echt. Hier wisten we allemaal zonder woorden hoe belangrijk dit moment zou worden in ons verwerkingsproces. Ook Jeroen, zonder dat hij er iets over zei wist dat dit zijn laatste keer was. En hij keek glimlachend over zijn water. Het was prachtig weer. Zo’n zonnige frisse voorjaarsdag. Intieme momenten volgden elkaar op. Zijn kinderen, zijn vriendin, broers, zus en partners. Vader en partner, nichtjes, vrienden en vriendinnen…op deze plek, op deze steiger, … , veel zonder woorden maar hier werd door ieder doordrongen van de importantie van dit moment afscheid genomen van deze geliefde Jeroen. Ook hier roem ik de discretie van de mensen van de Ambulancewens. Op zo’n enorm intiem moment als dit, waren ze aanwezig, zonder aanwezig te zijn.
Jeroen zoog zijn lichaam, zijn geest en zijn ziel vol met een laatste blik over zijn Oostvoornsemeer en gaf aan dat hij terug wilde. Het werd te koud, hij werd moe, maar hij was zichtbaar gelukkig.
Kees en Jaqueline brachten hem terug over het strand. Een raar moment, ieder zou nu weer ‘zijns weegs’ gaan. Een fotoshoot. Nog één keer met z’n allen….nog één keer met mij, nog één keer met haar en nog één keer met hem en met hun…
Ongedwongen van buiten, maar verscheurd van binnen. Je weet…het zijn afscheidsfoto’s.
Niemand spreekt het uit, maar we weten het allemaal…dit is het afscheid, de volgende keer als we weer bij elkaar komen zal Jeroen er niet meer bij zijn.
Een verschrikkelijk verdriet, een idee dat bijna niet valt te bevatten. Maar dit immense verdriet zal gedragen worden door de troost van de wetenschap dat mijn lieve broer Jeroen zijn laatste wens vervult heeft gezien. Nog één keer Oostvoorne, met ons allen, het liefst met mooi weer…en we waren met ons allen, en het was mooi weer.
Tot een ieder die dit leest wil ik zeggen: doordring jullie allemaal met de gedachte dat deze wens NOOIT had kunnen lukken zonder de mensen van de Ambulancewens. Nu waren wij het, misschien een volgende keer jullie…
Het zijn niet de grote weldoeners die je op tv goede acties ziet doen als de camera’s op hun gericht zijn. Het zijn de kleine onbekende initiatieven die grote dingen bereiken. Het zijn de kleine organisaties als deze, die in alle onbekendheid, met heel veel warmte, liefde en inzet bezig zijn om mensen geluk te brengen.
Bij mijn broer is dit zeker gelukt. Dankzij Ambulancewens heeft hij deze geweldige dag mee kunnen maken en is hij vlak voor dat hij zijn lieve ogen sloot nog één keer héél erg gelukkig geweest.
Onze dank voor de Stichting Ambulancewens is zeer groot.
Namens iedereen: Diderik van Loef en Sieta Prins