Mijn naam is Gijs van den Bor en ik ben 48 jaar.
Afgelopen jaar is nogal een hectisch jaar geweest. Door een kwaadaardige hersentumor heb ik 4 zware hersenbloedingen gehad. Steeds heb ik opnieuw moeten leren lopen, revalideren in een revalidatiecentrum, door de verlammingen die door de bloedingen kreeg. Elke keer als ik net weer ‘klaar’ was met revalideren en weer thuis was, kwam er weer een nieuwe hersenbloeding waardoor ik weer van voor af aan kon beginnen. Een enorm slopend proces kan ik u zeggen, maar ik ben er elke keer weer voor gegaan. Toen mijn dochter in januari jarig was, en ik weer thuis was en weer goed ter been was, heb ik haar twee kaartjes (voor ons samen) voor het concert van Ilse de Lange op 26 maart 2011 gegeven, niet wetende wat mij / ons twee weken later te wachten stond. Begin februari kwam de vierde hersenbloeding. Ik ging zo snel achteruit dat toen besloten is om een spoedoperatie uit te voeren, om de druk van m’n hoofd te halen. Tijdens die operatie is ook direct het grootste gedeelte van de hersentumor verwijderd, maar niet alles, want dat was niet mogelijk. Door de kwaadaardige aard van de tumor, weet ik dat deze tumor weer terug zal komen, met alle gevolgen van dien. Ter vertraging van dit proces word ik momenteel bestraald en lig ik in een hospice, om aan te sterken.
Mijn dochter en ik hadden inmiddels al besloten om niet naar het concert te gaan, omdat dat mij te vermoeiend leek. Al die prikkels, en dan in zo’n groot stadion (Gelredome)! We hadden zitplekken in het midden van de zaal, en daarom leek ons dat ik dat niet zou trekken. Lang zitten is te vermoeiend, en dan de reis in een gewone auto daar naartoe en de wachttijd. Het zou teveel worden…. Dacht ik.
Een medewerkster van het hospice vertelde ons dat er zoiets bestaat als Stichting Ambulance Wens, en zij vertelde ons dat we konden proberen om een aanvraag te doen; Een rit er naartoe gaat immers per ambulance met een brancard, met medische verzorging, en ook ter plaatse zou ik dan mogelijk op de brancard kunnen blijven liggen.
Zo gezegd, zo gedaan! Ik heb een aanvraag in gediend. Het zou toch fantastisch zijn als ik samen met m’n dochter alsnog naar het concert van Ilse de Lange zou kunnen?!
Direct kwam de reactie terug dat mijn wens werd behandeld! We hoefden zelf helemaal niks te regelen voor wat betreft plaatsen om met de brancard te staan; alles werd door de Stichting geregeld!
Op zaterdag 26 maart 2001 was het dan zover. De dagen ervoor heb ik zo rustig mogelijk aan gedaan. Weining bezoek, véél rust en slapen en gezond eten, zodat ik fit genoeg zou zijn om de avond vol te kunnen houden. Het concert zou om 20.30 uur beginnen, en om 18.30 uur kwamen Maarten en Roy van de Stichting Ambulance Wens het terrein van het hospice op rijden. Mijn vrouw, de vrijwilligers en de verpleging van het hospice kwamen ons uitzwaaien.
Daar aangekomen stopte de ambulance direct naast de ingang! Een steward zorgde voor een parkeerplaats voor de ambulance, om het hoekje naast de ingang, zodat we eventueel direct weg zouden kunnen in het geval dat ik niet lekker zou worden. Met brancard en al reden we het Gelredome in om 20.15 uur. Het zal al helemaal vol met ongeveer 32.000 man! Wat een sensatie op zich! Wij konden aan de zijkant van het Gelredome plaatsnemen, bijna vooraan, op zo’n 30 meter van het podium af. Het viel ons op dat er nog een stuk of 50 mensen in een rolstoel en scootmobiels aan de zijkant stonden, dus we waren niet de enige mensen die ‘anders’ waren.
Gelukkig hadden we oordoppen mee, want toen het concert begon, kwam er toch een hoop geluid uit die boksen!
Het concert duurde zo’n twee uur, en het was geweldig! En ook natuurlijk emotioneel, vooral ook omdat dit mijn verjaardagscadeau aan mijn dochter was. We hebben ontzettend genoten! Alles wat we nu doen met ons gezin en vrienden, doen we heel bewust; na de heftige ervaringen van afgelopen jaar en de wetenschap dat er nog een hoop te gebeuren staat voor ons, weten we dat het zomaar afgelopen kan zijn met een mensenleven.
En wat een respect hebben we voor de mensen die voor de Stichting werken! Dat zij dit mogelijk maken en zó ontzettend denken aan hun medemens, is ongelooflijk! Door hen konden mijn dochter en ik toch naar het concert, wat we eigenlijk al hadden geschrapt.
Het was een fantastische avond om nooit meer te vergeten!
Roy en Maarten, ontzettend bedankt voor jullie medewerking hieraan!