In een tijd van veel verdriet en ellende, een tijd waarin je soms wel eens het gevoel hebt dat het allemaal te zwaar wordt, dat je het misschien wel niet meer aankunt… In een tijd dus van grote duisternis… In zo’n tijd is het geweldig om je ineens te realiseren dat er plots een lichtpuntje kan zijn. Een lichtpuntje dat zo helder is, dat je even al je zorgen volledig kunt vergeten.
Zo’n lichtpuntje bleek de Stichting Ambulance Wens voor ons, voor mijn vrouw Jacqueline, voor mij, voor onze kinderen en voor onze hele familie.
Vanuit het Willem Holtrop Hospice in Ermelo werden wij geattendeerd op het bestaan van de Stichting Ambulance Wens en het feit dat Jacqueline in aanmerking kwam voor zo’n wens.
Al snel was ze eruit… ze wilde nog een keer naar het strand, en dan het liefst naar Scheveningen, naar de Pier. Daar nog één keer over de boulevard lopen, nog één keer de Pier op, een bakje koffie drinken en ergens een pannenkoekje eten.
Dit bleek geen enkel probleem voor de mensen van Ambulance Wens en binnen een week, op dinsdag 1 maart, zou de wens al in vervulling gaan.
In de dagen voorafgaand aan de grote dag (want zo mag je het zeker noemen, ineens heb je weer een dag om naar toe te leven!) bedacht Jacqueline zich dat het wel heel mooi zou zijn als er zoveel mogelijk leden van onze directe familie ons zouden kunnen vergezellen die dag in Scheveningen…zoveel mogelijk dierbaren om haar heen. Eén telefoontje naar iedereen bleek voldoende, ze zouden er allemaal zijn!
En zo zaten we daar op 1 maart, in het restaurant op de Pier. Een gezelschap van 28 man en twee mensen van Ambulance Wens. Twee mensen die de hele dag fantastisch voor Jacqueline hebben gezorgd.
Heerlijk aan de koffie met, voor sommigen, gebak. Met zicht op het strand en de boulevard. Onze kinderen konden zich heerlijk uitleven op het strand met hun neven en nichten…en wij konden er naar kijken…
Na de koffie wilde Jacqueline graag een stukje over de boulevard ‘flaneren’… Ook dat bleek geen enkel probleem. De vrijwilligers (!) van Ambulance Wens begeleidden Jacqueline in de brancard weer terug over de Pier en heen en weer over de boulevard…met de hele familie in het kielzog…
Op de boulevard veranderde Jacqueline van gedachten. In plaats van het pannenkoekenhuisje wilde ze toch naar de, zojuist gesignaleerde, McDonald’s… Andermaal geen probleem voor de vrijwilligers (“Jacqueline, het is helemaal jóuw dag, er gebeurt wat jij wilt dat er gebeurt!”)
En zo genoten we met het hele gezelschap van de vette hap bij McDonald’s op de boulevard.
Na het eten liepen we nogmaals een klein ‘rondje boulevard’… Daar gaf Jacqueline aan dat het zo goed was geweest, dat ze graag weer terug wilde naar Ermelo. Het was inmiddels ook al laat in de middag en we waren al om half 12 gearriveerd….normaalgesproken sliep ze vanaf een uur of 1 tot soms wel half 6!! Onvoorstelbaar toch wat een energie zo’n dag haar heeft kunnen geven.
Na uitgebreid door de familie te zijn uitgezwaaid op de boulevard (want de ambulance stond geparkeerd aan de ‘voet van de Pier’) vertrokken we weer richting Ermelo. Daar aangekomen kwam een einde aan dit geweldige, absoluut onvergetelijke dagje uit.
Ik wil namens Jacqueline en onze hele familie, mijn dank aan jullie uitspreken voor het mogelijk maken hiervan. Diep respect voor de Stichting Ambulance Wens en voor de manier waarop de vrijwilligers omgaan met de betrokken patiënt en, in dit geval, de familie. Heel erg bedankt dat jullie dat lichtpuntje voor ons wilden zijn!