Vijf jaar terug werd bij mijn schoonvader, Wulf In’t veld, darmkanker ontdekt. Hier is hij van genezen. Er werd toen wel verteld dat het terug kan komen en als dat zo is komt het mogelijk in alle hevigheid terug.
Na een bewogen jaar voor hem waarin hij een nieuwe hartklep en een pace-maker kreeg herstelde hij niet echt. Bleef maar kwakkelen, duizelig, benauwd. Tot hij half december bij een doktersonderzoek te horen kreeg dat hij naar het ziekenhuis moest en wat kleren mee moest nemen.
Daar kreeg hij na opname te horen wat hijzelf al wel vermoedde maar toch nog als een harde klap kwam. Kanker, in het hele lichaam met uitzaaiingen. Ongeneeslijk, inoperabel, u heeft niet lang meer te leven.
Voor ons allemaal een klap. Je weet dat het leven ooit ophoudt en dat je hier zelf de regie niet over hebt, maar om dan toch even te horen dat het laatste stukje van je leven aangebroken is, dat komt aan, kei en keihard. Zowel bij mijn schoonvader als bij de hele familie.
In het Ikazia ziekenhuis volgen gesprekken. Hoe nu verder, wat nog te doen. Hoe, wat, wanneer. Aan de ene kant zijn we blij dat we nog de tijd hebben gekregen om met pa te kunnen praten en te bespreken hoe hij wil dat het laatste stukje van zijn leven ingevuld gaat worden.
Een wens van hem was om nog eens bij zijn dochter in België te zijn, in Mol.
Nu ben ikzelf één van de vrijwilligers bij de Stichting Ambulance Wens en na toestemming van de behandelend arts hebben we de wens op maandag ingediend. Schoonpa levert iedere dag een stukje in dus het moet toch wel snel gebeuren.
En zo kan ik dinsdagmorgen 21 december samen met verpleegkundige Peter de kamer op de 2e etage bij Interne Geneeskunde van het Ikazia binnenlopen om de wens van mijn schoonvader in vervulling te laten gaan.
Hij is die ochtend al lekker vroeg gewassen en de verpleging leeft met ons mee.
Mijn schoonmoeder en mijn vrouw Marianne gaan mee en na een lange reis met veel files komen we in Mol aan waar zijn dochter Andrea met d’r partner Bas en de kinderen Remi en Timo ons staan op te wachten. Bas heeft staan zwoegen om de tuinpaden sneeuwvrij te maken en op de brancard gelegen kijkt pa heerlijk rond en geniet van de omgeving en aanwezigheid van de mensen om hem heen. Binnen wordt lekker gekletst en na een paar uur is het dan (helaas) toch weer het moment om de terugreis te aanvaarden.
Ook nu weer is er wat fileleed, en als we rond half acht ’s avonds op de afdeling terugkomen is pa zichtbaar uitgeblust.
Na een onrustige nacht geeft hij aan dat hij met volle teugen genoten heeft van deze dag om nog eens naar Mol te mogen.
Meerdere wensen heb ik mogen vervullen maar deze was toch wel heel speciaal, niet alleen voor mij maar ook voor mijn schoonfamilie.
Kees en Peter, namens de hele familie In’t Veld bedankt voor de snelle reactie en de mogelijkheid om dit te kunnen doen.
Rob & Marianne Oostrum