In anderhalve week tijd hoorde mijn moeder dat ze longkanker had, niet behandeld kon worden en een zeer korte levensverwachting had. Twee dagen later werd ze met een ambulance overgebracht naar het hospice dat vlak bij haar woning ligt. Aan het personeel vroeg ze of het niet mogelijk was even langs haar huis te rijden, we zouden er al praktisch langs komen, zodat ze afscheid kon nemen van haar huis. De kans dat ze nog zo opknapte zodat we daar met een rolstoel of auto naar toe konden was klein. De mensen waren zo lief om dit voor haar te doen en haalden haar zelf even uit de ambulance zodat ze goed kon kijken. Bij het doorrijden vroeg men mij of mijn moeder nog meer wensen had. ‘Nou en of, een hele waslijst, maar het allerliefste was ze met haar kleindochter naar Noord-Groningen en -Friesland gegaan om haar te laten zien waar de roots van onze familie liggen’.
En zo kwam ik aan de weet dat er een Stichting Ambulance Wens bestaat. Dat was op donderdag 16 september. Op vrijdag 16.30 stuurde ik een mailtje met deze wens naar de stichting, om 16.35 werd ik gebeld: ‘Komt morgen goed uit?’ Totaal overdonderd stotterde ik dat ik niet eens wist of ze van de arts wel mocht, dat ik mijn moeder niet verteld had wat ik gedaan had, dat ik echt even moest overleggen dus konden we even wachten met afspreken tot ik dat had gedaan? Natuurlijk, en dus klom ik in de telefoon, overlegde met huisarts, vertelde een totaal verbijsterde moeder wat het plan was en dat de huisarts het goed vond en luisterde ik naar mijn moeder die antwoorde ‘Ja, Ja, Ja, heel erg graag ga ik morgen op pad!’
Net aangekomen in het Hospice maakte men daar kennis met mijn moeder die doorlopend blij riep: ‘Ik ga morgen op vakantie!’. Men zal misschien ook wel gedacht hebben ‘moet die familie nou nog zo sjouwen met haar? Laat haar toch lekker even bijkomen, de afgelopen 2 weken waren al zo heftig, ze is bekaf!’ Terecht, maar de tijd leek te dringen en dan valt er weinig te kiezen. Als je dan echt nog iets graag wilt doen kan je daarmee niet lang wachten. Ik durfde het niet aan om het uit te stellen tot bijv. na het weekend.
En zo vertrokken we zaterdag 18 september om 10.30 met Hanny en Daaf, mijn moeder lekker comfortabel in een ambulance met uitzicht, kleindochter Marije, schoonzoon Erwin en ik, met een heel stevig gangetje voor een rondje Friesland en Groningen. Als eerste naar Moddergat, daar waar de wereld ophoudt en jaren geleden veel zeelieden omkwamen in een zware storm. Daar waren Vissers bij, voorouders van ons. De dijk op gaat niet met een brancard, maar Daaf piekerde er geen moment over, zette de ambulance dwars op de weg, de achterdeuren gingen open en zo had ze een prinsheerlijk uitzicht op de dijk en het monument. In het koffiehuis daarnaast hebben we gezellig even koffiegedronken, het dorp hebben we daarmee voor drie weken gespreksonderwerpen gegeven! Daarna door naar Westernieland, met brancard en al het weiland bij de voormalige kippenboerderij van haar oom en tante in. Even praten met de Duitse eigenaar, door, nog even kijken bij het kerkje en toen naar Toornwerd. Een kleine wierde waar haar grootouders woonden en nu begraven liggen. Niet te doen met de brancard en tegen de tijd dat we er waren sloeg de vermoeidheid behoorlijk toe, maar Marije heeft bij de toren en de begraafplaats gelopen en dat was waar het haar te doen om was. Even verderop begint het kerkepad waar je via het Balkje Middelstum in loopt. Eigenlijk was ze te moe, inmiddels liep het tegen 6-en, maar moe of niet, ze wilde per se dat we met z’n drietjes naar het Balkje liepen en dat zij ons daarop kon zien staan. En wat doe je dan? Dus hup, in marstempo naar het Balkje, zwaaien, snel wat foto’s, en weer terug.
En toen was het op voor haar. In heel stevig tempo reden we in optocht, ambulance voorop, Marije en Erwin en auto er achteraan, terug naar Veenendaal waar we haar om 19.45 totaal afgedraaid, maar innig tevreden afleverden. De hele dag heeft ze gestraald, ik heb haar nog nooit zo lang achter elkaar zo breed zien grijnzen, ze moet daar domweg spierpijn van hebben gekregen! En voor ons was het niet anders, wat bijzonder dat dit bestaat, dat er zoveel vrijwilligers zijn die a la minute alles uit handen laten vallen en iemands wens in vervulling laten gaan. Als ik er aan denk schiet ik nog vol.
Het is nu zondag 3 oktober en sinds vrijdag de 1e is mijn moeder in slaap gebracht omdat het leven teveel lijden werd. Deze dag, wat zij noemde haar droomdag, is zo ontzettend belangrijk geweest. Niet alleen voor haar, maar zeker ook voor ons. Belangrijk om ons iets minder machteloos te laten voelen, belangrijk omdat Marije nu toch mee is gegaan naar het Noorden, iets wat ze anders niet snel gedaan zou hebben, belangrijk omdat we ons die dag, maar ook de twee weken daarna, ons zo verbonden hebben gevoeld. In 4 weken tijd hebben we gehoord dat mijn moeder kanker had, dat ze niet behandeld kon worden en zal ze overlijden. Intens verdrietig, maar ook de mooiste tijd die we samen beleefd hebben. Ik ben heel blij dat jullie ons daarbij geholpen hebben.
Dankjewel zeggen is totaal onvoldoende, ik hoop dat jullie onze dank gevoeld hebben.
Namens Ina, Erwin en Marije
Karin Buiter