Mijn moeder werd 99 jaar in augustus en daar mijn oudste zus haar al twee jaar niet meer had gezien wegens ziekte omstandigheden van haar echtgenoot en het voor mijn moeder fysiek niet meer haalbaar was om een rit van drie uur heen en drie uur terug (van Zeeuws-Vlaanderen naar Apeldoorn) te maken, besloot ik mijn ‘probleem’ voor te leggen aan de Stichting Ambulancewens.
Ik had van hen gehoord via een kennis, maar ik was er niet zeker van of mijn moeder hiervoor in aanmerking zou kunnen komen. De volgende dag werd ik gebeld: geen probleem, we komen haar halen en brengen haar weer thuis.
De dag werd gepland op 11 september en laten we nou net de mooiste dag van de week uitgezocht hebben. Mijn moeder werd om 9.30 in Sluis opgehaald door twee vrijwilligers Maarten en Marianne. Onze oudste dochter reed met haar mee in de ambulance en wij waren reeds in onze eigen bus op weg gegaan.
Iedereen was aanwezig toen de ambulance omstreeks 13.00 uur bij het restaurant Het Uilenbos in Lunteren aan kwam rijden. Haar acht achterkleinkinderen, waarvan ze de helft nog nooit had gezien, stonden vol verwachting te kijken en mochten tot hun grote vreugde met z’n allen op de brancard zitten om hun welkoms bellen te blazen.
Het werd een onvergetelijke dag voor mijn moeder en voor onze familie. Terwijl de volwassenen bijkletsten, konden de kinderen hun hart ophalen in de grote speeltuin die aan het terras grensde. Na een overheerlijke lunch van pannekoeken, brachten we een bezoekje aan de kinderboerderij die bij dit restaurant hoort. M’n moeder lekker mee in haar rolstoel.
Rond half vijf was het tijd om in te pakken en huiswaarts te gaan, want er stond hen nog een lange rit te wachten. De één na jongste telg (3) zei, toen mijn moeder weer op de brancard de ambulance in ging: ” Dag hoor engeltje” en wij hopen allemaal dat hij niet helderziend is.
Uit naam van mijn moeder en van ons allen, wil ik de Stichting Ambulance Wens hartelijk bedanken dat ze deze dag mogelijk hebben gemaakt voor ons. Wij hadden dit op geen enkele andere manier voor elkaar kunnen krijgen. Petje af voor de vrijwillers, die na die drie uur nog helemaal naar Etten-Leur en Rotterdam moesten rijden, nog een ritje van goed twee uur. Hen wacht nog een klein geschenkje en uiteraard komt er een donatie richting de Stichting.
Soms zijn er van die dingen, waarvan je denkt dat het niet kan, maar dan is daar ineens een hart,waaruit de liefde straalt. Onmogelijk bestaat niet, zei deze mens en zo ontstond de Stichting Ambulance Wens.
Titia Geertman