Willie verblijft in een hospice en Willie heeft een wens. Eigenlijk wist Willie niet dat hij een wens had, maar Ed, een medebewoner van het hospice wist dat wel. Hoe dat dan gegaan is? Ze hadden een gesprek waarin Ed aan Willie vroeg wat hij gedaan heeft in zijn leven. Heeft hij soms gevaren? De ‘oude’ roos op zijn arm had Ed op die gedachten gebracht. En hij heeft inderdaad gevaren, op verschillende coasters en zelfs op de SS Rotterdam!! Ze hebben er een heel gesprek over gevoerd. Ed bleef daar over nadenken en dacht ook aan de ambulancebroeder die hem een tijdje geleden gewezen heeft op het bestaan van de Stichting Ambulance Wens. Voor zichzelf heeft hij niet zo’n wens, maar hoe zou het zijn als…… ?? Hij praat erover met zijn vrouw, ook zij is enthousiast en samen gaan ze achter het adres en telefoonnummer van de stichting aan.
Vrijdag 30 juli
Willie hoort van het plannetje dat Ed voor hem heeft bedacht: Hij gaat een dag naar de SS Rotterdam, zijn ‘oude schip’ bezoeken. Het schip waar hij 20 jaar geleden als leerling stuurman een paar reizen mee heeft gemaakt. Willie kan het bijna niet geloven.
Zondag 1 augustus
Willie wordt al vroeg gewekt door de verpleegkundige. Fris en monter zit hij een uurtje later in de familiekamer. Tot ieders verbazing komen er twee mannen van TV Rijnmond. Zij gaan een reportage maken van deze bijzondere dag. Dit is het idee van de vrouw van Ed, zij wil graag dat de Stichting Ambulance Wens weer eens in de belangstelling komt.
Om half één komt de ambulance. Broeder Jan komt kennis maken en samen met zijn collega Henny helpt hij Willie op de brancard. Uitgezwaaid door personeel, medebewoners en hun familie gaat hij op weg naar de SS Rotterdam. Willie geniet al volop van de tocht erheen, hij passeert allemaal bekende plekken in Rotterdam, plekken waar hij al jaren niet meer is geweest. De havens, Katendrecht.…..
en dan, in volle glorie, het prachtige schip de SS Rotterdam.
Willie wordt verwacht: een beveiligingsbeambte, de manager en zijn assistente staan al klaar om hem te ontvangen. Zelfs voor een rolstoel is gezorgd. Willie is ontroerd, hij heeft even tijd nodig om zich te realiseren dat dit Zijn Dag is, dat hij hier staat en dat hij dat grote schip op zal gaan. Karin, de assistente, helpt hem eerst nog in een hagelwit shirt van De Rotterdam en dan, via liften en gangetjes, naar boven waar de kapitein en de officieren hun verblijven hadden. Van hieruit nog hoger naar de stuurhut, weer die ontroering bij Willie. Hij zit vol trots achter het stuurwiel en maakt een praatje met de zoon van de kapitein. Daarna nog een rondleiding door een aantal prachtige zalen: oude glorie in ere hersteld, wat een rijkdom was dat vroeger…
Als laatste mag Willie op het dek zijn sigaretje roken, daar is hij wel aan toe. Karin geeft Willie en zijn begeleiders nog een aandenken mee ‘Een klein Boekje over een groot Schip’. Willie vergeet zijn maatje Ed niet, ook voor hem vraagt hij zo’n herinnering aan deze dag. Nog even genieten van het machtige uitzicht over de havens van Rotterdam en dan is het tijd om terug te gaan naar de ambulance. Afscheid van een bijzonder moment, iedereen is er samen met Willie een beetje stil van.
Over de Erasmusbrug naar de Willemskade, een kopje koffie op een terras met uitzicht op de voorbij varende schepen en watertaxi’s. Dan, aan de Maaskade, ter hoogte van de fietstunnel onder de Maas door, heeft Willie nog een laatste zicht op het schip De Rotterdam.
Terug in de hospice wordt hij verwelkomd door de achterblijvers. Niet lang erna is de uitzending van tv Rijnmond. Met elkaar kijken ze naar het nieuws item waarin ‘de dag van Willie’ naar voren wordt gebracht. Het is kort, maar heel indringend. Menigeen pinkt een traantje weg, iedereen is even stil. “Ja,” zegt Willie, ”wat ben ik vandaag gelukkig geweest.”