Op 15 mei ’s morgens om 06.30 uur stond de ambulance van de Stichting Ambulance Wens voor onze deur om ons helemaal naar ons vakantieadres te brengen, chauffeurs Jan en Roel kwamen binnen om kennis te maken. We zouden toch zo’n 10 uur met elkaar onderweg zijn. Koos kreeg van Jan de mascottebeer. Trots hield hij hem voor zich op schoot.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, werd onze bagage ingeladen, de rolstoel er bijgezet, Koos op de brancard gelegd en in de ambulance geschoven, zelf kon ik plaatsnemen op een comfortabele stoel naast de brancard. Nadat Jan en Roel geïnformeerd hadden of alles oké was, namen ze hun plaats voorin in en daar gingen we op weg naar Frankrijk!
Hoe was het zo gekomen:
eind november 2009 hadden wij bij Transavia geboekt voor een vlucht van Rotterdam naar La Rochelle. Dit was onze kans om weer op vakantie te kunnen naar l’Accolade in Frankrijk. Dit is een bungalowpark(je) geheel aangepast voor mensen met een beperking, waar ook de zorg geleverd kan worden, ook hier wordt veel gedaan door vrijwilligers. We waren er al 2 keer geweest en dat was prima bevallen, Koos heeft al 25 jaar MS en sinds een jaar of 5 kan hij niet langer dan 2 à 3 uur in de rolstoel in een auto te zitten. Vliegen leek dé oplossing. We voelde ons al als een koning in Frankrijk.
In maart 2010 annuleerde Transavia alle vluchten naar La Rochelle. Onze droom viel in duigen. Wat nu? De bungalow was voor 2 weken van ons, maar we konden er niet komen! De beheerder van l’Accolade zette ons op het spoor van Stichting Ambulance Wens. Proberen kan altijd, maar ze gaan iemand toch niet helemaal naar Frankrijk brengen voor een vakantie?! Nou, wel dus. Eén telefoontje met Kees en het was zo goed als geregeld. Ik gaf met trillende stem nog aan, dat we na 2 weken ook weer terug moesten, “we laten jullie daar heus niet zitten, hoor”, zei Kees. Dat moment vergeet ik nooit. Koude rillingen, ik kon eerst niet geloven dat het waar was, twijfel of ik het Kees wel goed had uitgelegd, maar ook een blijheid die niet te omschrijven was. Ongelovig hield ik de telefoon een tijdje in mijn hand. “Koos, ze doen het. We worden met een ambulance naar l’Accolade gebracht”. Koos had tranen in zijn ogen: “Is dit echt?”, vroeg hij. Ja, dit is echt!
Vanaf dat moment hadden we het gevoel, dat we iets heel bijzonders meemaakten. En dat klopte. Op de heenreis waren Jan en Roel onze chauffeurs, ze namen alle tijd om Koos af en toe tijdens een korte stop de ambulance uit te schuiven om op de brancard een pafje, zoals Jan dat noemde, te laten nemen. Tijdens de reis werd er steeds weer gevraagd of het goed ging met Koos, of het te doen was voor hem of er nog gestopt moest worden. Maar Koos lag comfortabel, kon naar buiten kijken en hij genoot. “Rijden maar, ik lig hier prima!”, was zijn commentaar. In 10 uur waren we op de plaats van bestemming, natuurlijk moe, maar daar wachtte ons het warme welkom van de mensen van l’Accolade. Hoe wij ons toen voelden, is niet beschrijven. Alle superlatieven zijn van toepassing.
Jan en Roel wilden weer gauw terug, in ieder geval tot Parijs, het was hemelvaartsweekend dat betekent grote drukte op de franse wegen, maar de kokkin van l’Accolade stond er op dat zij eerst wat zouden eten, een lekkere soep en een heerlijke omelet, een uurtje later namen wij emotioneel afscheid van deze geweldige mannen, nog een zwaai en daar reden ze de poort uit op weg terug naar Nederland.
Twee weken later, op vrijdagavond, stond de ambulance weer op het terrein van l’Accolade, Roel en i.p.v. Jan, nu Fred kwamen ons ophalen! De volgende ochtend vroeg zouden we weer naar Nederland gebracht worden. Roel en Fred aten met ons en de 8 vrijwilligers mee. Het werd nog een gezellige avond, maar zaterdagochtend moesten we toch echt naar huis. Wij mochten zelf bepalen hoe laat we zouden vertrekken, ook al zo bijzonder.
De terugreis verliep net zo voorspoedig als de heenreis, ook nu weer alle tijd en aandacht voor Koos, koffie drinken, sigaretje roken en een praatje maken. Geweldig!
De hagel, die ons in Nederland verwelkomde, deerde ons niet, wij hadden een fantastische vakantie gehad, dankzij deze vrijwilligers, niets of niemand neemt dat meer van ons af.
Heel veel dank hiervoor, lieve mensen van de Stichting Ambulance Wens!
Koos en Joke Gerkema.