Beste Ambulance Wens,
Het is alweer een maand geleden dat mijn schoonvader kwam te overlijden. We zijn nog steeds bezig met het verwerken ervan, maar halen veel troost uit het feit dat hij, voor zichzelf, klaar was met het leven op aarde.
Op zondag 9 mei overleed plotseling mijn schoonvader. Vroeg in de morgen werden we door het verzorgingstehuis op de hoogte gebracht. Daarna kom je in een soort sneltrein terecht, met alle zaken die geregeld moeten worden. Zo ook de begrafenis. In die week viel Hemelvaart, dus moesten we beslissen of we mijn schoonvader woensdag of vrijdag zouden begraven. We kozen voor woensdag, omdat we vrijdag al de kamer van mijn schoonvader leeg moesten hebben en de sleutel moesten overdragen. In twee dagen tijd een begrafenis regelen is ons zwaar gevallen. Er komen veel meer zaken bij kijken dan dat je in eerste instantie denkt. Zo ook het regelen van vervoer voor de vriendin van mijn schoonvader.
Al 4 jaar lang waren mijn schoonvader en de buurvrouw onafscheidelijk. Ze woonde allebei in een aanleunwoning van Voornesteijn. Elke dag aten ze tussen de middag samen en ’s middags dronken ze een borreltje. Totdat de buurvrouw geopereerd moest worden aan een infectie van het been. Haar been moest geamputeerd worden en voor de verzorging hiervan kwam zij in de Plantage in Brielle te liggen. In plaats van elkaar zien, belde ze elkaar nu elke dag, maar toch was dat anders. We zagen mijn schoonvader steeds eenzamer en verdrietiger worden. Eén keer is hij de buurvrouw gaan bezoeken, maar de reis van Hellevoetsluis naar Brielle was te zwaar voor hem. Waardoor hij dat niet nog eens aandurfde. Mijn schoonvader ging in die tijd ziener ogen achteruit en kon ook niet meer voor zichzelf zorgen. Op dat moment kwam er een plekje vrij in op de zorg afdeling van Voornesteijn. We verhuisde mijn schoonvader daar naar toe, in de hoop dat het dan beter met hem zou gaan. Helaas heeft dat niet mogen baten en een maand later is hij overleden.
Die zondag zijn we naar de buurvrouw, in de Plantage, gegaan om het slechte nieuws te brengen. Zij had die dag al een paar keer gebeld naar mijn schoonvader, zonder dat hij op nam. De laatste keer dat ze belde kreeg ze mij aan de telefoon. Ik wilde het niet over de telefoon vertellen en zei dat ik naar haar toe zou komen, maar dat ze dan waarschijnlijk wel wist waarvoor dat was. Toen we bij haar aankwamen zag ik een verbaasde blik in haar ogen. Hé dat is niet meneer Tuk, zei ze nog (Erik de zoon van meneer Tuk stond achter mij). Bleek dat mijn schoonvader gisteren gebeld had om te zeggen dat hij vandaag bij haar langs wilde komen. En dat wisten wij natuurlijk niet. Het nieuws overbrengen dat hij vandaag was overleden, en dus nooit meer zou komen, werd nog veel moeilijker. Ze kon er met haar hoofd ook niet bij en was behoorlijk van slag. Toen ik haar na een tijdje vroeg of ze bij de uitvaart wilde zijn, knikte ze. Maar gelijktijdig zei ze ook dat het waarschijnlijk niet zou lukken omdat ze bedlegerig is en vanwege alle doorlig wonden niet in een rolstoel kan. Ik beloofde haar mijn aller-uiterste best te doen om haar erbij te laten zijn.
Maandag ben ik gaan bellen met alle instanties die je maar bedenken kan. De Plantage, Voornesteijn, de huisarts, alle taxi berdrijven in de buurt, het ziekenhuis, de verzekering en noem maar op. Uiteindelijk kreeg ik contact met iemand van Stichting Ambulance wens. Ik vertelde mijn verhaal en dat ik ten einde raad was en dat jullie mijn laatste strohalm waren. De eerste reactie was dat ik wel wat laat belde, ik schrok daarvan want hoe had ik nu eerder kunnen bellen. Mijn schoonvader was gisteren overleden. Ze vertelde me dat er voor woensdag al meerdere wensen waren dus dat het waarschijnlijk niet zou lukken, maar ze ging voor mij kijken en zou me later terug bellen.
In die tijdspanne heb ik nog nooit zo hard geduimd dat iets mocht gaan lukken. Ik denk dat ik na 30 min door jullie terug gebeld werd. Het was gelukt. Er was een extra ambulance geregeld en er was een wens verplaatst naar een dag later. Van alle opgebouwde spanningen en frustraties van die dag, begon ik te huilen. Tranen van geluk, om wat jullie allemaal voor elkaar krijgen.
12 mei is een bijzondere dag voor mij en mijn schoonfamilie, omdat jullie hebben kunnen realiseren dat de buurvrouw, degenen die mijn schoonvader zo dierbaar was geworden, bij zijn uitvaart kon zijn. Ondanks dat het een droevige dag was, was er ook veel blijdschap en opluchting dat deze wens in vervulling is gegaan. Ik wil jullie en de twee vrijwilligers die die dag aanwezig waren, ook namens mijn schoonfamilie, heel erg hartelijk bedanken voor het mooie werk dat jullie verrichten. Maar ook wil ik de mensen bedanken die hun wens, voor ons, een dag hebben kunnen opschuiven.
Iedereen enorm bedankt.
Lieve groeten,
Aryanna Herscheid