13 mei 2010 ARTIS Amsterdam dankzij Stichting Ambulance Wens
Sinds januari 2008 is mijn zus Melina ernstig ziek. Zij kreeg toen 2 hersenbloedingen die – zoals later bleek – veroorzaakt werden door een hersentumor. Operatie bleek mogelijk en werd in april 2008 uitgevoerd. Maar de boze droom waarin we terecht waren gekomen, werd een ware nachtmerrie. De hersentumor bleek namelijk een uitzaaiing te zijn van melanoomkanker. Dat is een ernstige vorm van huidkanker en niet te genezen. Ze werd naar huis gestuurd met de mededeling “gaat u nog maar genieten, want u heeft waarschijnlijk nog maar een paar weken tot een paar maanden, maar het eind van het jaar zult u waarschijnlijk niet halen”. Na een revalidatieperiode in Rijndam te Rotterdam kwam mijn zus in juni 2008 eindelijk weer thuis. Weliswaar in een rolstoel, want ze was eenzijdig verlamd. Vanaf die tijd is zij doordeweeks in huis bij mijn ouders gegaan, van woensdagavond tot donderdagavond bij mij en in het weekend in haar eigen huis bij haar man. Ondanks haar beperkingen was zij toch nog mobiel, want ze kon toen nog wel kleine stukjes lopen. Om haar zoveel mogelijk te laten genieten, maakten we zoveel mogelijk uitstapjes en zijn zowat heel Nederland doorgetrokken naar alle toeristische trekpleisters. Dankzij mijn ouders – die ons elke week financieel ondersteunden – hebben mijn zus en ik elke donderdag een fantastische dag gehad. Ook is ze in 2009 nog twee keer met mij naar Spanje geweest, één keer in maart en één keer in september/oktober. Ook weer dankzij onze ouders, die schatten. Ik had haar jeugdvriend uit 1978 / 1979 opgespoord via internet. Ze had wel vaker laten ontglippen dat ze best wel eens zou willen weten hoe het hem vergaan is. Dus ik dacht, die kans moet ik nu grijpen. En na 30 jaar heeft zij hem weer ontmoet. Het was geweldig. Ook om weer op de plek te zijn waar wij vroeger met elkaar en met vriendinnen zoveel plezier hebben gehad. Alhoewel de prognose van de artsen tot dan gelukkig nog geen waarheid was geworden ging het vanaf november 2009 echter steeds minder goed. Ze kreeg last van pijn in haar schouders, armen en nek. Daar zij echter ook een tumor had bij haar rechteroksel – die steeds groter werd – dacht iedereen dat dit de veroorzaker van de pijn was. Bestraling zou nog een optie zijn, maar met de feestdagen voor de deur, wilde mijn zus die behandeling uitstellen tot januari. In februari was zij klaar met de bestraling. Echter halverwege maart kreeg zij nog meer uitvalverschijnselen en kon nu dus helemaal niet meer lopen en/of staan. Thuisverzorging bleek niet meer mogelijk. Met pijn in ons hart moesten wij de zorg overdragen aan Zorgcentrum de Waalburcht in Papendrecht. En alhoewel zij daar ook liefdevol behandeld wordt en wij elke dag bij haar zijn, blijft het pijnlijk en zouden wij haar toch het liefst thuis willen hebben. Na een nieuwe scan bleek in maart 2010 dat zij een nektumor heeft en twee nieuwe hersentumoren. De nektumor hebben ze toen direct bestraald, maar tot nu toe blijft een positief resultaat achterwege en wordt de pijn steeds heviger. Verrassend was het dan ook toen Els van de Par van Zorgcentrum de Waalburcht een wens indiende bij de Stichting Ambulance Wens. Zomaar ongevraagd, want we wisten niet eens dat er zo’n mooie Stichting bestond. Nog verrassender was het dat deze wens ten uitvoer werd gebracht. Op 13 mei was het dus zover. Om 09.30 uur werden we door de vrijwilligers van de SAW opgehaald om naar Artis te gaan. Twee hele lieve mensen Betty en Hans (die tevens voor de nodige humor zorgde) en we wisten direct dat het een gezellige dag zou worden. Melina werd de hele dag op een brancard door de dierentuin gereden en kon er op die manier optimaal van genieten. Ze genoot er ook van dat haar beide kinderen Mark en Cindy mee mochten. Het is een supergezellige dag geworden en Melina kon heel even alle zorgen opzij zetten en ze had op die dag zelfs geen pijn. Toen ik ’s-morgens bij haar kwam had ze hele rode wangen. Ik dacht o jee die heeft koorts, maar die kleur had ze wellicht door de opwinding want ze heeft de hele dag nergens last van gehad. En het genieten blijft niet beperkt tot die dag, want ook nu geniet ze nog van de mooie herinnering en ik heb een mooi fotoalbum gemaakt, dus als die klaar is, zal ze de dag weer herbeleven. En dat allemaal door het initiatief van Els en de uitvoer van de mensen van SAW. We kunnen jullie niet genoeg bedanken, het is gewoon fantastisch werk wat jullie doen.
Vaak is het zo dat wanneer alles goed gaat in je leven dat je er geen erg in hebt dat zoiets moois bestaat. Pas al je door ziekte iets vervelends meemaakt ga er echt bij stilstaan. Respect is er altijd voor vrijwilligers natuurlijk, maar als je dit aan den lijve ondervindt dan groeit het respect en de waardering enorm.
Onze dank is dan ook onbeschrijfelijk, maar toch recht vanuit ons hart: Els, Betty en Hans
Bedankt voor deze fantastische en onvergetelijke dag.
Met vriendelijke groet,
Melina, Martina, Mark en Cindy.