Bijna 11 weken is het nu geleden dat bij mijn moeder kanker in haar rug is gevonden. De afgelopen weken waren toch weer een achtbaan tussen wederom triest nieuws en gelukkig ook puur geluk.
Ze is nu zo’n 3 weken op Oudshoorn en heeft het daar heel goed naar haar zin. De 1-persoonskamer en de rustige omgeving bevallen heel goed. Het is heel fijn dat vriendinnen en kennissen makkelijker kunnen langskomen in Alphen en we merken ook dat een verpleegtehuis meer is ingericht op zorg.
Vorige week maandag kregen we wederom slecht nieuws. De plek in haar lever was sterk gegroeid en ook de plek bij haar rug was groter geworden. De conclusie was dat de hormoontherapie helaas niet had geholpen. De arts vertelde dat als mams het wilde ze met een chemo behandeling kon beginnen op woensdag. Na een dag vol twijfels heeft mijn moeder besloten om het te proberen.
Ondertussen was ik op maandagavond begonnen te kijken of we haar wens van een bezoek van kasteel Slangenburg konden uitwerken.
Op dinsdag hoorde ik dat Hettie van Slangenburg (www.kasteelslangenburg.nl/) hier heel graag aan mee wilde helpen en bleken er 2 opties te zijn: za27-zo28maart of wo21-do22 april. Kees van de wensambulance (www.ambulancewens.nl/) kon voor vervoer zorgen (ondanks dat de 3 ambulances bezet waren, dan huurde hij er gewoon één bij). Toen ik ’s avonds mijn moeder vertelde dat er mogelijkheden waren, werd ze daar al gelukkig van.
Hoewel er veel redenen waren om te wachten (te snel, terugslag chemo) besloten we toch voor za27-zo28maart te gaan, maar dit pas op donderdagochtend te beslissen afhankelijk van hoe de chemo viel en dit ook dan pas aan mams te vertellen.
Donderdagochtend belde ik in spanning mijn moeder. Het eerste goede nieuws was dat de chemo goed was uitgepakt met minder pijn, minder misselijkheid en een betere nachtrust. Hierover was ze al dolgelukkig.
Toen ik daarna vertelde dat we het komende weekend een bezoek aan Slangenburg hadden georganiseerd vond ze dat geweldig, ze was er heel gelukkig mee en werd er helemaal stil van (“God wat ben ik hier blij mee”). Ze bedacht dat er speciale was geregeld moest worden en toen ik vertelde wat er allemaal al was geregeld en dat er ook met de verpleging was overlegd, zag ze het helemaal zitten. Toen ik later belde kon ze het nog steeds niet helemaal geloven.
Op donderdag hebben we ook via Jannie van de Thuiszorgwinkel in Doetinchem een Hoog-laag bed, sta-op stoel en toilet verhoger georganiseerd.
Zaterdagochtend was het toen zo ver. De wensambulance heeft haar naar kasteel Slangenburg gebracht en vanaf toen was ze puur gelukkig. Afwisselend een brede glimlach en tranen van geluk. Ze was daar ongeveer 30 keer geweest en ze voelde zich daar helemaal op het gemak. Ze heeft meerdere hele goede bekenden (zowel gasten als medewerkers) gesproken en op zaterdag avond zijn we zelfs met de ambulance naar de dagafsluiting in het klooster gegaan, waar ze ook uitgebreid met broeder Co heeft gesproken. Voor hem was ze altijd “de vrouwe van het kasteel”.
Toen ze op zondagmiddag weer terug ging was het voor haar nog steeds bijna niet geloven. Dit was haar grote wens en ze had niet gedacht daar nog te komen.
Op de terugweg is de ambulance eerst naar het graf van mijn vader gereden. Dit vond zij “een groot geschenk”. Ze was blij om te zien dat het graf goed was verzorgd en dat mijn oom een mooi kruis had gemaakt.
De afgelopen dagen was ze nog steeds ontroerd: “was super”, “niet te bevatten”, “kon niet beter”, “300-400% geslaagd”, “eten zo lekker klaargemaakt”, “heel groot kado”, “onvoorstelbaar”, “week met tegenstellingen die niet groter konden”.
Het blijft triest dat mijn moeder zo snel na het overlijden van mijn vader in deze situatie zit, maar ik ben blij dat we met de hulp van zoveel lieve mensen deze grote wens toch hebben kunnen vervullen. Ik vind het fijn haar dit weekend zo gelukkig te hebben gezien en ik denk dat de herinnering haar de komende periode ook heel goed zal doen. Bijgevoegd een aantal foto’s van dit weekend.
Liefs
Marcel Pennings