Het is juli 2009, we hebben een jacht en gaan zomers graag naar Frankrijk. Zo ook vorig jaar.
Plotseling kreeg mijn vrouw helse pijn in de rechterschouder.
Mijn vrouw had in 2003 borstkanker gehad dus maar zien dat wij in Holland komen.
Op 18-08-2009 gaat mijn vrouw naar het U.M.C. in Utrecht voor de uitslagen van een scan en nog meerdere onderzoeken.
Ze heeft botkanker in erge vorm en ze word meteen opgenomen en er volgen allerlei behandelingen, maar er is geen redden meer mogelijk.
Op vrijdag 18-08-2009 komt de arts zeggen dat Alie Oost is uitbehandeld. Daar word je heel stil van, je weet niet wat je elkaar moet zeggen.
Alie zegt nu heb ik geen afscheid van mijn huis en tuin kunnen nemen.
Je denkt s’ morgens als je de deur uitgaat voor een uitslag van een onderzoek, ik ben vanavond weer terug. Maar dan moet je blijven met zo’n fatale afloop.
Dan gaat s’ avonds de 18-09-2009 de telefoon.
Die meld zich met ambulancewens, wat is dat dan daar hadden wij nog nooit van gehoord.
Ja maar ik spreek toch met meneer Oost, Ja dat klopt, Uw vrouw ligt toch op oncologie B2 U.M.C . ja dat klopt ook.
Uw vrouw wil toch graag afscheid nemen van haar huis en tuin.
Ja dat is ook zo, dat staat zo vast als wat.
Ja meneer Oost, als U nu ja zegt, staat er morgenochtend een ambulance in Utrecht voor u klaar.
Ja maar dat gaat niet mijn vrouw heeft een hoge pijn medicatie nodig en moet om de 4 uur gespoten worden.
Antwoord: dat weten wij en er gaat een verpleegkundige mee van de T.C.
Zeg maar ja en we zijn morgen bij jullie. Het medisch team van het U.M.C staat hier achter, het kan en mag en het is verantwoord dan graag.
Afgesproken. Morgenochtend om 10:00 uur zijn wij bij jullie.
Zuster Dana had dit voor ons georganiseerd, zonder dat wij het wisten, ook bedankt.
19-09-2009
Om 10:00 uur zijn de mannen Rob en Thijs op zaal. Alie op de brancard en naar Lelystad, wat is het mooi weer.
Heerlijk thuis in de tuin gezeten.
Rob en Thijs wilde de stad wel in gaan zodat wij wat privé hadden, maar dat wilde wij niet.
Zonder jullie hulp hadden wij hier niet geweest.
De kinderen hadden voor gebak en broodjes gezorgd, het leek net of Alie niet ziek was.
Op een moment vroegen Rob en Thijs ik hoor je vrouw steeds praten over het jacht, waar ligt die boot.
Ik zeg in Swiffterbant 20 km hier vandaan, ze zeggen als Alie wil gaan wij er heen.
Alie wil je naar Swiffterbant naar de boot, maar zegt dat kan toch niet, de mannen zeggen zeg maar ja en je gaat, nou graag dan.
Weer op de brandcard en naar de boot toe. Op de jachthaven zijn veel vrienden en collega’s die zeggen wat doet die brandcard hier nou op ons privéterrein.
Tot dat Alie uit de ambulance kwam. Met de brandcard naar de steiger op naar de boot, wat foto’s genomen met de kinderen en kleinkinderen, met het jacht wat haar zo dierbaar was op de achtergrond.
Alles is onvoorstelbaar. Toen terug naar de ambulance en afscheid genomen van vrienden en collega’s dat was het emotioneelste van de dag.
En toen terug naar het U.M.C. Utrecht waar wij om 17:15 weer zijn gearriveerd.
Op 21-09-2009 naar het Hospice in Vleuten, waar ze naar een meer dan liefdevolle verzorging op 12-11-2009 is ingeslapen.
Rob en Thijs wat hebben jullie mijn Alie een onvergetelijke dag bezorgt.
De foto’s op A4 formaat hebben de hele tijd op de kamer gehangen te pronken.
Ze was er zo dankbaar en gelukkig mee.
Dat een ander die je niet kent zoveel liefde op kan brengen, omdat voor een ander te doen en daar zoveel vrije tijd aan te geven.
Rob en Thijs nogmaals bedankt.
Ab Oost
Echtgenoot van Alie Oost-Mandemaker