Met Frank(een heel dierbare vriend) ging ik de afgelopen jaren regelmatig naar popconcerten.
2 jaar geleden is bij mij eierstokkanker en borstkanker geconstateerd.
Na de diagnose volgden 15 chemo-kuren,een operatie,bestraling,maar helaas is het proces niet te stoppen.
In oktober 2009 kreeg ik te horen dat ik ben uitbehandeld en een zeer korte levensverwachting heb(enkele weken/maanden)
10 december had ik als doel gesteld(zou ik met mijn dochter en schoonzoon naar de voorstelling van Ivo Niehe gaan.)
En dat is gelukt.
In februari stelde Frank voor om kaarten te bestellen voor Admiral Freebee(10 maart in de Melkweg) als nieuw levensdoel.
Wij hadden 4 jaar geleden een optreden van hem meegemaakt en hadden allebei fijne herinneringen aan die avond.
Maar ik ging erg achteruit.Lig nu 24 uur per dag op bed,ben afhankelijk van zuurstof.
Ik word heel goed verzorgd door Buurtzorg,de nachtzorg,vrienden familie en vooral mijn echtgenoot(met wie ik 2 maanden geleden getrouwd ben!)
Mijn man vond dat het uitje met Frank door zou moeten gaan….maar hoe?
Ik had wel eens gehoord van de Stichting Ambulance Wens(ben zelf wijkverpleegkundige)
Kortom,Anjo heeft een aanvraagformulier ingevuld en werd 10 minuten (!) later gebeld door Kees.
En de afspraak was snel gemaakt.10 maart om 18:30 zou de ambulance voorrijden.
Tot 9 maart heb ik getwijfeld of ik wel durfde te gaan.
De benauwdheid is af en toe zo erg en dan naar een vreemde omgeving,zou ik niet in paniek raken?
‘sMiddags 10 keer mijn tas gecontroleerd of ik mijn medicijnen wel echt in mijn tas had,de huisarts is nog geweest omdat ik nog een paar adviezen nodig had.
En om 18:00 was er dan de ambulance voor de deur.
Buren kwamen hun huis uit om Anjo te vragen of ze moesten helpen;ik ging zeker weer naar het ziekenhuis.
Nee,ze gaat naar de Melkweg in Amsterdam.Naar een popconcert!
En Anjo moest zelfs mee.Hij houdt niet van die muziek,maar ik had hem gevraagd mee te gaan want hij kan mij het beste helpen als ik benauwd ben.
Claire en Daaf stelden zich voor en ik kreeg Mario(is vanaf 10 maart mijn bedmaatje).
Claire heeft zich nog moeten inspannen om mij er van te overtuigen dat het zuurstofapparaat dat ze hadden meegenomen het echt deed.
Zo bang en wantrouwend maakt ademnood van een mens.
Na een hapje eten werd ik om 18:30 “ingeladen”.
Ik vond het erg spannend en het grote genieten was begonnen.
Frank en Anjo naast mijn brancard en op weg naar Amsterdam.
Aangekomen bij de Melkweg kregen we daar ook alle medewerking.Claire,Daaf en Anjo kregen vrijkaarten.
Ik zat om 20:00 hoog en droog en stralend op de brancard in de zaal.
Het concert was heel erg leuk(Daaf vond het wel een beetje hard en Anjo was ook aan mopperen,maar dat zal de leeftijd wel zijn).
Frank en ik hebben genoten.
Om 23:15 waren we weer thuis.
Claire en Daaf nog lang niet.We hebben uitgerekend dat Daaf niet voor 3 uur thuis geweest kan zijn,terwijl ze ’s middags om 16:00 weggereden zijn uit Rotterdam(want wij wonen in Hoorn)
De Stichting Ambulance Wens is werkelijk een unieke organisatie.
Zoveel vrijwilligers die zich inzetten.Ik vind het ongelooflijk.
Wij hebben ook foto’s gemaakt en iedereen kan ook zien dat ik mateloos genoten heb.
Ik leef al langer dan voorspeld is.Deze trip heeft me zoveel positieve energie gegeven.Iedereen krijgt het verhaal ook in geuren en kleuren te horen.
Dankzij de inzet van de Stichting Ambulance Wens
Hartelijk dank allen!
Ik heb met Anjo afgesproken dat op mijn rouwkaart moet komen te staan dat er geen bloemen hoeven te zijn,maar in plaats daarvan een gift aan de Stichting Ambulance Wens.
Ria Hemelrijk