We gaan terug naar ongeveer 3 weken geleden. Wil heeft gehoord van de stichting ambulancewens. Deze prachtige stichting vervult wensen van ernstig zieke mensen. En wat had Wil verzonnen? Ze wilde naar de Rotterdamse kuip om deze eens van binnen te zien. Nou dat moet wel lukken dachten wij en we verzonnen er al snel een ontmoeting met de spelers bij en als we dan nog even op het veld zouden kunnen. De middenstip??? Ik doe de aanvraag via
internet en afgelopen maandag wordt ik gebeld door een echte kanjer. Kees Veldboer de oprichter en directeur van de stichting belt mij in eigen persoon. We spraken af dat de wens donderdag (vandaag 15 oktober 2009) in vervulling zou gaan. Om half tien zullen twee vrijwilligers met de ambulance komen. Of we op het veld mogen is volgens hem maar de vraag daar doen ze heel moeilijk over bij Feyenoord.
Op dinsdag (13 oktober) gaan er twee dingen lopen. Twee heel goeie vriendinnen van Wil zien in het voorgaande aanleiding om er voor te zorgen dat Wil van Top tot teen in de Feyenoord kleding wordt gestoken. Gesponsord door sportwinkels Wordt Wil voor een luttel bedrag gestoken in een originele Feyenoord Spullen. Shirt en bijbehorende zwarte trainingsbroek, trainingsjas
en pet. Zo moet het wel gaan naar de kuip.
Het tweede wat dinsdag ging lopen was dat ik tegen een collega vertelde dat het lastig zou kunnen worden om op het veld te komen. Als reactie kreeg ik te horen. Ik ga eens met mijn zwager bellen die heeft goede ingangen bij Feyenoord.
Gisteravond zaten we in gedachte al te smullen van het idee. We zaten om kwart over tien in alle rust in de kamer. Toen Wil ineens een vreemd geluid maakte ze sloeg in een wijzende beweging met haar handen op haar borst. Bob en ik die dit zagen gebeuren schrokken ons wild. Gelijk spraken we Wil aan maar kregen geen contact. Wel zag ik dat ze ademde. Nee toch niet in de hersenen? Je wordt gek in je hoofd en je gedachten gaan van links naar
rechts. Bob riep ik ga 112 bellen doe maar snel riep ik. Bob kreeg contact met 112 die allemaal vragen stelde. Ik geef mijn vader zij hij. Ik kreeg ook allerlei vragen en schoot uit mijn slof. Stuur nu (lelijk woord) een ambulance in plaats van de stomme (lelijk woord) vragen. Mijnheer die rijdt al maar ik heb toch wat vragen. Man zeg dat dan gelijk. Dan hoef ik mij niet boos te maken. Onze huisarts heeft voor dit soort gevallen speciaal zijn o6 nummer gegeven en we belden ook hem. Toen dit allemaal gedaan was sloeg bij ons paniek verdriet en weet ik al niet wat toe. Na wat tijd deed ze haar ogen open en begon warrig te praten. Snel ging dit beter en eigenlijk was Wil al weer bij toen de huisarts als eerste bij ons was. Hij sprak Wil aan en het ging al weer veel beter. Toen kwamen ook de ambulance broeders. In overleg met de huisarts werd de hartfunctie getest en werd de hoeveelheid
zuurstof in het bloed van Wil gemeten. Eigenlijks was er niets abnormaal.
Precies zullen we het nooit weten maar de meest waarschijnlijke optie is dat bij Wil Gal omhoog is gekomen wat pijn kan veroorzaken en ze door een prikkeling is flauw gevallen. Toen er weer wat rust was vertelde ik van de plannen voor vandaag. Moeten we die afblazen. Zowel de huisarts als ook de
ambulance broeders vonden van niet gewoon doen.
Om precies half tien vanmorgen ging de bel en kwamen Ruud en Hennie van de Stichting Ambulance Wens naar binnen. De ambulance die ze van de stichting hebben zijn prachtig. Grote ramen met privacyglas zodat je van binnen uit goed uitzicht hebt maar geen inkijk. Omstreeks kwart over tien waren we op
Varkenoord de traningsaccommodatie van Feyenoord. Eerste even wat drinken in de kantine en om tien over half elf aan de rand van het veld. Been staat een beetje achteraf de assistent en conditie trainer zijn met de selectie bezig.
Als we lekker in het zonnetje staan komt Been zelfs naar ons toe. Wil krijgt een handtekening van hem in het boekje wat we speciaal voor dit doel bij ons hebben. Veel liefs handtekening Mario Been schrijft hij. Deze stoere trainer kan zo merken wij ook heel teder en lief zijn. Nadat hij ons sterkte heeft gewenst loopt hij terug naar de selectie. Wil geniet van oor tot oor. We
zien diverse bekende spelers. Helaas zijn er een paar nog niet terug in verband met interland verplichtingen. Maar er zijn er zat over. We genieten van de training en krijgen een tip dat we naar de ander kant van het veld moeten gaan. Als de training voorbij is nemen ze de tijd voor fans. Dat doen we dan maar. En inderdaad dat werkt. Als de training voorbij is roept (weer) Been ons. Of we op het veld komen. En tegen de selectie. Jongens even er bij
komen voor een foto voor deze mevrouw. De selectie drapeert zich om Wil en ook Bob heen. Been naast Wil. Bob naast Mackaay en van Bronckhorst schuin voor hem. Geweldig!!! We krijgen nog van diverse spelers handtekeningen en genieten vol op. Tijd om naar de kuip zelf te gaan. In de kuip aangekomen
krijgt onze chauffeur te horen dat er een dubbele boeking voor mevrouw Rietdijk is. Het zal wel. Later komen we er achter dat een aanvraag van de Stichting Ambulance Wens komt en een van de zwager van mijn collega. Het laatste zorgt er voor dat we echt op het veld mogen. De vader van oud Feyenoord Voetballer Bennie Wijnstekers vangt ons op. Hij heeft eerst en cadeau voor Wil. Een Feyenoord sjaal van ruim drie meter lang en een halve meter hoog. Dan worden we aan de man gekoppeld die verantwoordelijk is voor het veld. We mogen op het veld. Het veld staat echter wel vol met stellages vol met licht armaturen. Vol trots verteld de verantwoordelijk man ons dat
dit is om s’nachts het veld van licht te voorzien. Daarom is het altijd zo mooi. De ambulance mensen zetten Wil voor vak “O” waar Bob en ik onze plaatsen van de seizoenkaart hebben. Er worden foto’s gemaakt wij op boven de tribune Wil beneden op het veld. Bob en ik gaan terug naar Wil. Mogen we
in de dug out zitten Ja natuurlijk zegt de man van het veld. Ik neem plaats op de stoel van Been en Bob er naast op die van Flemmings de assistent trainer. Wil er naast op het stoepje en weer een foto die niet iedereen maar zo kan maken. Mogen we toch even naar de middenstip. Ik raak gewoon de middenstip van Feyenoord aan met mijn hand. Nog een foto Bob en ik die gehurkt zitten en de middenstip vast houden. Wie maakt dat nou mee? Te gek
toch!!!! Langzaam lopen we terug over het veld. We trakteren het ambulance personeel en vader Wijnstekers op een lekker broodje in de brasserie en dan wordt Wil toch wel heel moe.
Via Poortugaal waar de stichting gehuisvest is rijden we terug. We spreken Kees de oprichter en zijn vrouw. Twee waardevolle mensen. Wat doen zij mooi werk.
Alle sores hebben we deze dag even lekker van ons af gezet. Alle lof voor hen die deze dag tot een onvergetelijke voor Wil, Bob en mij heeft gemaakt.
Mede namens Wil de Hartelijke groeten,
Ronald Rietdijk
___________________