Verslag van Zondag 19 juli 2009.
De Laatste wens van Marieke.
Op donderdag 16 juli typte ik om 17.00 uur de laatste wens van mijn vriendin Marieke in op het internet-intakevel van de Stichting Ambulance Wens.
Ik vond het spannend en was benieuwd wanneer ik een reactie zou krijgen.
Via een vriendin van Marieke van de Spoedeisende Hulp was ik hierover getipt. Ik had er nog nooit van gehoord.
Nog geen tien minuten later werd ik tot mijn stomme verbazing al gebeld door Kees, de coordinator; wanneer ik wilde afspreken…morgen misschien???
Ik viel zowat van mijn stoel…kon dat zo snel?? Jazeker geen probleem.En de kosten? Geen. Een vrijwillige bijdrage mocht eventueel.
Het werd zondag 19 juli en Marieke zou om 11.00 uur opgehaald worden in het zorghotel waar ze verbleef.
Het was de wens van Marieke om nog 1x naar een beschermd natuurgebiedje te kunnen gaan in de Alblasserwaard waar ze dierbare herinneringen aan had.
Marieke wachtte s ochtends samen met mij en nog een goede vriendin en ja hoor stipt 11.00 uur kwam er een prachtige brancard met fel blauwdekbed en 2 medewerkers in blauw/gele uniformen ons ophalen. Het waren Kees en Ineke en ze hadden een lief ambulance-beertje in dezelfde kleuren voor Marieke bij zich.
Het zachte beertje mocht gelijk mee in de brancard. Ook de zorgmedewerkers van het zorghotel kwamen snel om de hoek kijken; dit hadden ze nog nooit meegemaakt! Nee wij ook niet! De stemming zat er gelijk in.
Marieke werd snel en handig op de brancard neergelegd en ze hielden gelijk rekening met haar visuele beperking door alles netjes uit te leggen wat ze gingen doen.
Wij mochten mee in de ambulance en wel achterin naast de brancard met Marieke zitten. Dit was heel prettig, want zo konden we Marieke vertellen waar we allemaal langs kwamen. Sowieso had ik nog nooit in een ambulance gezeten, dus dat was al een ervaring op zich!
Het viel op dat de ambulance super voorzichtig reed en elke hobbel zo veel mogelijk vermeed. Voor Marieke wel zo prettig.
Na 3 kwartier rijden kwamen we in de buurt van het natuurgebied. Via een fiets/brandweerpad hobbelde we naar de plek die voor Marieke dierbaar was.
Het was even zoeken, maar opeens herkende ik het.
Marieke werd op de brancard met wielen eruit getild en naar het betreffende weiland gebracht en ja hoor voor we het wisten stond ze met brancard en al er midden in,
precies naast “haar” boom! Het kon niet mooier.
Marieke glunderde; de elementen speelden mee; lekker veel wind, geruis van het riet, geuren van de kruiden en grassen en bovenal de vogelgeluiden.
Het was bewolkt, maar zo nu en dan kwam er ook een voorzichtig zonnetje. Marieke kon de boom aanraken met haar handen en de grassen waren ook snel geplukt en op haar dekbed gelegd om te voelen en te ruiken. En Marieke zou Marieke niet zijn, als ze niet precies alle vogels die ze hoorde bij naam aan ons kon noemen!
De ambulance met Kees en Ineke bleven op gepaste afstand en ook zij genoten van het natuurschouwspel ( later te zien aan de prachtige fotoos die Ineke ons nog toe stuurde).
Ik had geen idee hoelang we daar mochten blijven, Marieke wilde in iedergeval nog niet weg, die genoot met volle teugen van de natuur om haar heen.
Opeens kwam Ineke naar ons toe en vroeg tot onze verbazing of we soms iets wilde drinken; cola, sapje??? Heb je dat dan ook?? Ja dus.
Met rietjes, servetjes, alles was er. Een picknic gevoel gaf het ons!
De eerste slokken waren nog niet genomen of ook de regen liet zich voelen….binnen no time waren Kees en Ineke weer ter plekke met een speciaal plastic deken voor om de brancard en parapluus voor ons.
Het was niets erg, we zaten gezellig met zijn drieen onder de paraplu en natuurlijk Marieke genoot; alle elementen hoorden erbij, dus ook de regen!
Tot onze verbazing troffen we ook nog een bekende wandelaar met zijn honden aan op “ons pad”, die van zijn kant natuurlijk ook helemaal verrast was!
Na de sapjes vond Marieke het wel tijd om weer terug te gaan, ik denk dat we al met al toch zo’n 1 1/2 uur met haar op die bijzondere plek buiten zijn geweest.
We hobbelden weer rustig in de ambulance terug naar het zorghotel, waar Marieke moe en zeer voldaan weer terug gelegd werd met beer in bed en een vaas met grassen op haar nachtkastje!!
Marieke heeft genoten en was ontzettend dankbaar dat ze dit nog heeft mogen meemaken. Dit was echt haar laatste wens en het feit dat die vervuld heeft kunnen worden op deze bijzondere manier, heeft het afscheid van het leven voor haar makkelijker gemaakt. Nu was echt alles rond en dat gaf haar rust.
Marieke is overleden op 28 juli.
Namens haar en de vriendengroep om haar heen, wil ik jullie enorm bedanken voor alle inzet en voor jullie fantastische vrijwilligers werk!
Ook heel erg bedankt voor alle mooie fotoos die we toegestuurd kregen, dat is voor ons een blijvende, waardevolle herinnering.
Ik hoop dat jullie nog vele mensen op deze manier blij kunnen maken.
met een hartelijke groet,
Antoinette Krot.
_____________________