Een paar weken geleden kregen we een negatieve levensverwachting voor mij, Janneke, te horen. De uitzaaiingen zitten nu ook in de hersenen. De borstkanker gaat verder uitbreiden. Mijn man Bennie en mijn zoon Arnout zijn uiteraard ook erg in het proces bezig en ook hun wereld was eigenlijk niet meer op te pakken. Vooral omdat Arnout meervoudig gehandicapt is, is het nog moeilijker voor hem alles te bevatten en te verwerken. Daarbij kwam mijn, Janneke’s, verjaardag steeds dichterbij en wat moet je met zo’n dag. Wij vonden het zo moeilijk dat we dierbaren zouden moeten ontvangen, gezellig doen, verjaardag vieren etc. dat Bennie en ik besloten om de Stichting Ambulance Wens te vragen om mijn, Janneke’s, wens op die dag in vervulling te laten gaan.
Ik heb namelijk iets met Zandvoort, de zee. Daar kwam ik in mijn leven op moeilijke momenten tot rust, daar genoot ik van een bijzonder mooie dag en daar zag ik altijd die branding die mij zo imponeerde. Dat kwam in orde en op 18 september 2009 om ongeveer 10.00 uur waren Kees en Margriet er. In de ambulance, waarbij Arnout voorin mocht, naar Zandvoort. Daar eerst geluncht waar we onder het heerlijke eten de zee zaten te bekijken. We konden heerlijk buiten zitten op het terras. Na de lunch pakte Kees een grote rolstoel met grote banden die het strand op kon. Hij heeft me naar het water en zelfs in het water gereden waar ik een poosje alleen heb gestaan. Gevoelens overspoelden mij in positieve zin. Ik voelde rust in me komen, herinneringen kwamen boven en ik was zo gelukkig met dat water onder de rolstoel golvend. Een meeuw vlak voor me liet zich wiegen over de golven, wat een prachtig overgave van zo’n vogel. Intussen nam Bennie foto’s en nam Margriet Arnout mee om schelpen en zand te zoeken die we in tasjes mee naar huis namen. Op het strandterras hebben we nog ijs gegeten en wat gedronken en toen zijn we huiswaarts gegaan.
Thuis hebben we met Kees en Margriet nog wat gedronken en nagekletst waarna we afscheid namen. Zondagmorgen hebben Arnout en Janneke nog voor zichzelf apart een herinnering gemaakt, een bakje met zandstrand met schelpen en Arnout zette er een bootje bij in. Daar kunnen we nu dagelijks naar kijken en weer beleven wat zo bijzonder was. Mensen van de Ambulancewens, het is niet in woorden uit te drukken wat jullie voor ons hebben betekend. Wees ervan verzekerd dat we nog weer krachen hebben opgedaan om de laatste moeilijke periode in te gaan. Wij voelen ons door deze in vervulling gegaande wens gesterkt en dit heeft nu, samen met de ambulancebeer, een speciale plek in ons leven. Mensen, enorm bedankt en veel succes in jullie werk.
Bennie, Janneke en Arnout Wever-Dijkstra.
_______________________