Wat doe je als je tussen neus en lippen opvangt dat je vader heel graag nog een keer het pas gekochte huis van kleinzoon en naamgenoot Dick zou willen zien? Hij is terminaal (thymus carcinoom met uitzaaiingen en COPD fase 4) , bedlegerig dus is gewoon vervoer niet mogelijk en ook een rolstoeltaxi is niet meer aan de orde.
Stichting Doe een wens? Alleen voor kinderen tot 18. Tja hij is al 78 dus die vlieger gaat niet op. Dan maar even googelen en tot mijn grote vreugde zie ik Stichting Ambulance Wens staan. Nooit van gehoord, maar de site geeft zoveel info dat ik meteen besluit om het intakeformulier in te vullen.
2 dagen later ( 1 september) word ik al gebeld. Een week later kan de reis al plaats vinden. Oeps. Nu moet ik aan het regelen. Mijn hulp wordt zowat gestoord van mijn gedrag en ik weet niet wat ik eerst of laatst moet doen. Dan toch schoondochter Ivonne maar bellen want Dick moet dan natuurlijk geen dienst hebben. Eerst even een traantje laten met z’n tweeën en dan actie. Nee Dick heeft late dienst, dus kan het de achtste wel. Joepie. Maar wat doe ik met mijn ouders, wel of niet inlichten? We besluiten om het eerst nog niet te doen want we weten zeker dat moeders overal leeuwen en beren zal zien…………..Hoewel je volgens Ivonne in Munnekeburen alleen maar konijnen en reeën op de weg tegen zal komen.
Na overleg met mijn ega toch maar besloten om het weekend een tipje van de sluier op te lichten. Heb ik verder aan alles gedacht? Thuiszorg ingelicht dat ze niet te laat moeten komen wassen zodat mijn vader tijd heeft om weer even bij te komen. Verpleging , trombosedienst en huisarts staan niet op de planning.
Mijn telefoontje dat ze 8 september om 10 uur klaar moeten zijn omdat ik iets geregeld heb levert een wedertelefoontje op. Je weet toch dat… en geen rare dingen en…. en….. Nee mam alles komt goed.
Dan is het eindelijk zover. Buurvrouw/vriendin Janny brengt me en zit ook in het complot. Op dat moment ben ik degene die het meeste stresst. 10 uur hadden we afgesproken en het wordt maar later en later tot mijn vader zegt: een ambulance. Ik als een speer naar beneden en toen kregen ze iets door. De Tom-Tom geeft altijd de achteringang aan vandaar mijn haast. Maar gelukkig stond de slagboom open en was er plaats om de ambu te parkeren.
Tja en dan de emoties als de mensen van SAW boven zijn. Helaas ben ik hun naam kwijt door alle emoties. Ze waren verlaat door het verkeer. Kan gebeuren, had ik ook wel kunnen snappen,maar ja.. Maar waar gaan we heen? Gramsbergen (daar hebben ze vele vakanties doorgebracht) ? Nee naar Dick en Ivonne. Hierna ontstaat volgens mijn oudste zoon een lichte lekkage, waarbij Janny vrolijk meedoet. Laat alles nu maar over jullie heen komen. Nog snel medicijnen bij elkaar gezocht en huppa op de brancard. En dan ook nog het beertje, super.Die gaat KIKA beer gezelschap houden.
Na eigenlijk vanaf begin januari niet meer echt buiten de wereld van ziekenhuis en thuis geweest te zijn is het : kijk eens en daar en daar. De wereld was wel heel klein geworden zowel voor mijn vader als mijn moeder. Maar dit is genieten. De verpleegkundige houdt de boel in de gaten maar alles gaat goed. Je weet maar nooit door de spanningen.
Ondertussen is er druk SMS verkeer tussen Ivonne en mij. Ze maakt zich al een beetje ongerust. Nee meid een beetje verlaat door het verkeer.
Na een toeristische Tom-Tom route dan eindelijk op de plaats van bestemming waar het ontvangstcomité al klaar staat.
Tot mijn verbazing is zoon Dick heel rustig. Hij is anders nogal emotioneel wat opa Dick aangaat maar even later vertelt Ivonne mij dat ze wel moest vertellen dat opa kwam, want net nu ,nadat Ivonne hem eerder had verteld dat ze beslist weg moest en Sanne daar niet bij kon gebruiken, had hij besloten dat hij met Sanne maar even nieuwe voetbalschoenen moest gaan kopen.Tja en dat was nu net niet de bedoeling. Dus moest ze het wel vertellen. Sanne is mijn kleindochter dus mijn vaders achterkleindochter. Geweldig dat hij nu ook heeft kunnen zien waar zij opgroeit.
Mijn vader wordt voor het raam geparkeerd en kan zo alles zien wat er voor het huis (enkele auto’s) en achter het huis (paarden,gras,ganzen) gebeurt. Mijn ouders genieten met volle teugen. Sanne (5 ½ maand) voelt blijkbaar aan dat het toch wel heel speciaal is wat er nu gebeurt want ze observeert alles en iedereen en ondanks dat ze heel erg moe is hoor je haar niet. Blijkbaar heeft zo’n ukkie een speciaal zintuig. Natuurlijk moet ze ook even bij grote opa op bed.
Na ruim een uur wil mijn vader graag weer naar huis. Hij is bekaf. Op de vraag of hij nog ergens heen wil of een toertje wil maken antwoordt hij ontkennend.
Mijn moeder gaat het huis nog even verder bekijken terwijl mijn vader weer geïnstalleerd wordt. Hij heeft met volle teugen genoten Ivonne heeft nog een bosje bloemen voor de begeleiders.
De terugreis wordt aanvaard en verloopt rustig. Onderweg ziet hij ineens de benzineprijzen vermeld en merkt dan op: die zijn ook flink gestegen sinds ik de laatste keer tankte. Helaas is dat al weer ruim een jaar geleden, maar ondanks dat schiet ik toch in de lach. Ja pa dit is beter kost je niets.
Thuis wordt hij weer in zijn eigen bedje geïnstalleerd en stopt mijn moeder politieagent/vrijwilliger SAW en IC verpleegkundige/vrijwilliger SAW nog wat “voor de pot” in de hand.Onder vele dankbetuigingen wordt er afscheid genomen en ga ik met beiden mee naar beneden.
Nog even een praatje en dan nemen we echt afscheid. Ik vraag netjes of ik ze beiden met een zoen mag bedanken en dat mag.
Moeders staat boven en met zwaailicht vertrekken ze weer richting Rhoon.
Nog een boterhammetje bij papa en mama eten en dan haalt Janny mij weer op. Zij wordt uiteraard onthaald op de gebeurtenissen.
’s Avonds bellen zowel mijn moeder als Ivonne hoe geweldig alles was. Mijn vader had wel 6 keer gezegd hoe geweldig hij het had gevonden.
En iedereen van verpleging/verzorging die de dagen er na kwamen moesten het hele verhaal horen.
Mensen in de flat die vroegen of meneer Kuik weer naar het ziekenhuis moest. Nee hoor die ene gekke dochter van ons had een uitje geregeld. Allemaal heel positieve reacties.
Ivonne vertelde later dat haar tante voor het huis langs was gereden en de ambu had zien staan en daar op min of meer in paniek de ouders van Ivonne had gebeld. Alie je moet niet schrikken en misschien weet je het al wel maar er staat een ambulance voor de deur bij Dick en Ivonne. Waar op Alie heel laconiek reageert: oh dat is de opa van Dick die even op de koffie komt.
Lieve lieve mensen van de Stichting Ambulance Wens ontzettend bedankt. Superlatieven schieten te kort.
Namens mijn vader,moeder,Dick,Ivonne en Sanne
Trienke de Wit
_________________________