Donderdag 25 juni…
Vandaag was DÉ dag…de wens van mijn oma, en eigenlijk ook van mijn oom, wordt werkelijkheid. En dat terwijl ik afgelopen zaterdag nog het online-wensformulier aan het invullen was. Het ging echt in een stroomversnelling.
Om ong. 10 uur komen Dirk en Joop de kamer op met de brancard. Ze stellen zich aan ons voor en mijn oma krijgt een knuffelbeer gekleed in ambulance-uniform. Ze sluit de beer in haar armen, om hem vervolgens de rest van de dag niet meer los te laten. Dan komen ook alle emoties naar boven.
Om 10:10 uur rijden we weg bij het ziekenhuis in Venlo. Op weg naar Zutphen, naar de oudste zoon (65 jaar) van mijn oma (89 jaar). Vorige week heeft hij te horen gekregen dat hij is uitbehandeld. Er zijn diverse uitzaaiingen van de slokdarmkanker geconstateerd en de artsen kunnen niets meer voor hem doen. Sindsdien is hij thuis en gaat hij zienderogen achteruit. Gezien de afstand en de (zoveelste) ziekenhuisopname van mijn oma, hadden zij niet gedacht elkaar ooit nog te zien.
Daarom was de medewerking van Stichting Ambulancewens zo speciaal.
Om 11:45 uur kwamen we aan in Zutphen. Joop en Dirk reden de brancard behendig naar binnen, en namen vervolgens mijn oma aan de arm, naar de slaapkamer waar haar zoon in bed lag. Daarna hebben we ze alleen gelaten. Wij zijn naar het terras gegaan voor een kopje koffie en een plakje cake. Het was tenslotte prachtig weer.
Na een tijdje hebben we mijn oma even opgehaald en mee naar het terras genomen voor de lunch. Nu had mijn oom even tijd om bij te komen van alle drukte en aandacht. Want het kost hem allemaal ontzettend veel energie.
We hebben genoten van een heerlijke lunch. Joop en Dirk hebben samen al veel meegemaakt, zowel tijdens hun werk op de ambulance als tijdens het vrijwilligerswerk voor de stichting. Ze konden er heerlijk over vertellen. Mijn oma had ook verhalen over vroeger…en in combinatie met de grote verzamelingen cactussen van mijn oom, was er gespreksstof genoeg.
Na de lunch heeft mijn oma nog enige tijd met haar zoon doorgebracht. Maar toen kwam er ook een tijd van afscheid nemen. Wat in dit geval van dubbele betekenis was. Want we zeiden gedag omdat we gingen, maar mijn oma en oom hebben écht afscheid van elkaar genomen. Zij zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. Dit was voor ons allen heel erg moeilijk…de meegebrachte tissues zijn in ieder geval niet voor niets meegegaan. We hebben van mijn oma en oom samen, nog een foto gemaakt, ter herinnering aan deze bijzondere, emotionele en speciale laatste ontmoeting.
Er volgde een lange weg terug naar Venlo…..mijn oma heeft nog eventjes haar ogen dicht kunnen doen…want ook zij was ontzettend moe van alle gebeurtenissen.
Om ong. 15:45 uur waren we weer terug op de afdeling. Daar hebben we Joop en Dirk heel hartelijk bedankt voor hun aanwezigheid gedurende deze dag.
Mijn oma heeft haar gevoelens verwoord in een brief aan de stichting:
Lieve – Lieve mensen,
Mijn woordenschat schiet tekort om jullie mijn dank te betuigen om het mij mogelijk te maken nog afscheid te nemen van mijn zoon, die aan zijn laatste levensfase is begonnen. Ik had niet gedacht dat ik hem nog ooit zou zien. Zijn laatste woorden, waarmee hij afscheid nam van mij waren op z’n Limburgs:
“Houje Möderke, je was een goede en liefhebbende moeder. Ik ben blij dat ik dit nog eenmaal tegen u kan zeggen!”
Dit was iets wat zonder jullie nooit had kunnen plaatsvinden. Daarom nogmaals danke-danke-dank. De kleine Jopie-Dirk (zo heb ik de beer genoemd) zal ik trouw bewaren als aandenken aan jullie.
Heel veel groetjes van Mevr. T. van Dolderen
Dit is toch geweldig…..!
Bedankt voor jullie belangeloze inzet…wij zullen dit NOOIT vergeten.
Met vriendelijke groet, Andrea Elburg (kleindochter)
_____________________________