Eén wens had ik. Wat wilde ik graag naar de zee, met mijn dochter.
Die herinnering aan de zee, lang geleden, waar we beiden zo van houden, was mijn wens om nog éénmaal te zien.
Ik lig al zoveel jaren met veel pijn op bed en kom nergens meer.
Om ruim 10.00 uur waren Philip en Jaap er. Eerst koffie met gebak en dan op weg.
Het werd Noordwijk, wat ik niet kende. Maar als je niet van de brancard af kan was dit volgens de begeleiders de beste optie. Daar kon je nl. met de brancard verder het strand oprijden..
En daar was de zee, recht voor me. En niet te geloven op deze bewolkte dag, de zon scheen!
Alsof hij er voor mij was…want toen we weggingen werd het weer bewolkt.
We hebben heerlijk aan de zee gestaan en wat heb ik daar genoten….
Mijn dochter en één van de mannen zijn op zoek gegaan naar een plaats voor de brancard in een strandtent. We kregen een mooie plaats toegewezen. Daar hebben we gedronken, getoast en heerlijk gegeten, broodjes, salade, wat iedereen maar wilde.
Ook daar hebben we een fijne tijd doorgebracht. Mensen aan zee, de zon erbij, kijken naar alles wat er zich afspeelde, heerlijk dit weer te zien.
Dit was alles wat ik me wenste. Dit was “mijn”dag!
Toch moesten we opbreken, iets wat ik niet goed kan als ik me ergens heel fijn voel. Gelukkig weet mijn dochter me dan toch te overtuigen, want, we moesten immers nog naar huis. Geen prettig vooruitzicht, weer een rit. Een lange rit…
Toen we een paar meter hadden gereden, zag ik ineens Italiaans ijs. Dus ik riep, Italiaans ijs! Wat kunnen die mannen snel stoppen als ze iets lekkers zien 😉
Dat werd dus voor iedereen lekker Italiaans ijs en weer gingen we verder. We hebben na een stukje rijden nog even bij een plaats waar de vliegtuigen laag overvliegen stil gestaan.
Ik had overal al vliegtuigen gezien. Thuis geniet ik er vanuit mijn bed ook van, blauwe lucht, zilveren”vogels”, prachtig. Nu zag ik ze, laag overvliegend, zo geweldig mooi. Dit pikte ik toch nog even mee. Een mooie extra verassing..
Even later zagen we de grote “M”, toch nog even langsrijden, héééérlijk. Zo lang geleden.
Toen zijn we naar huis gereden. Door veel extra medicatie was ik wat slaperig en natuurlijk ben je stuk na zo’n dag. Die energie heb ik niet. Maar voor deze dag had ik alles over, de pijn maar vooral, het genieten en nagenieten. Wat had ik prachtmannen bij me.
Ik was zo gelukkig!
Toen ik ze omhelsde als afscheid, thuis, kwamen alle emoties. De tranen moesten eruit. Ze hadden me zo enorm gelukkig gemaakt.
Zomaar een dag weg, naar zee, met mijn kind, mijn dag!
Deze dag was een cadeautje.
Met dank, heel veel dank aan de lieve begeleiding van Philip en Jaap.
Mannen, die echt houden van mensen. Ze luisteren en pikken het op.
Kees, Stichting Ambulance Wens, wat doen jullie mooi werk!
Liefs van Linda en Coby.
_______________________________