Na maanden er niet meer op uitgeweest te zijn keek mijn oma er naar uit om weer eens een dagje uit te gaan. In de Hospice de Waterlelie in Spijkenisse had ik de folder zien liggen van Stichting Ambulance Wens. Dit heb ik naar mijn oma meegenomen en gevraagd of ze dit zag zitten. In deze moeilijke tijd had zij er eerst geen zin in, omdat ze zich niet goed genoeg voelde. Een aantal weken later vroeg ik er nog eens naar, want ze voelde zich iets beter. Toen zei ze dat ze graag nog een keer weg wilde. De keuze was toen tussen Scheveningen, de Keukenhof of Paleis het Loo. Uiteindelijk was het laatste de uiteindelijke bestemming. Nadat we de stichting hadden gebeld werden we al na twee dagen terug gebeld dat het geregeld stond voor de dinsdag. Toen mijn oma dit hoorde keek ze daar de rest van de week naar uit. Toen was het eenmaal die dag. Ze was al vroeg klaar, want de ambulance zou tussen half 10 en 10 haar komen ophalen maar om 9 uur zat ze al in de starthouding. Om kwart voor 10 kwam de ambulance met daarin voor de stichting Chiel en Elly voor rijden en kwamen ze mijn oma halen met de brancard. Op de brancard zat ook al een schattig beertje die me oma kreeg als steun voor die dag. Bij de hospice werden we door de vrijwilligers een prettige dag toegewenst. Helaas was het regenachtig toen wij weggingen en het was een ramp op de weg. Elly voorspelde toen wij de ambulance ingingen een zonnige dag, want ze gaan altijd met regen weg en komen met zonneschijn aan. Onderweg was het inderdaad een chaos, maar wij mochten gebruik maken van de vluchtstrook en met de zwaailichten aanrijden. Dit vond ik zelf erg leuk. Halverwege de rit kwamen we een aanrijding tegen op de snelweg. Er was geen ambulance of andere hulpverlening dus stopte wij om de mensen te helpen. Na een oponthoud van 40 minuten vervolgde wij onze weg naar Paleis het Loo. Net na het middaguur kwamen we aan bij het Paleis.
Daar waren nog even strubbelingen bij de kassa maar uiteindelijk konden wij naar binnen om naar de wc te gaan en een overheerlijke bak koffie te drinken met een broodje daarbij. Nadat we hadden genoten van ons bakkie gingen we op weg naar de tuinen van het paleis. Nu het nog goed weer was en inderdaad het zonnetje scheen konden we nog heerlijk genieten in de tuin. Het zijn echt ongelooflijk grote tuinen met maar één echt nadeel en dat is dat er overal grind ligt. Het grind geeft een mooi effect aan de tuin alleen voor de personen die de rolstoel duwen is het minder prettig. Na uitgebreid de tuinen te hebben bekeken gingen we het paleis in. Ik duwde mijn oma voort in het paleis. We keken onze ogen uit hoe oud alles was en hoe lelijk naar onze mening de kamers waren. Het paleis is erg fascinerend. In het paleis raakte Elly het behang aan en mijn moeder deed ook een goede poging daartoe, maar daar was die oude bewaker die ons even vertelde dat we het met geen mogelijkheid aan mochten raken. Nadat de bewaker uit was gespeecht vervolgde we onze weg naar de tweede verdieping. Mijn oma was de rolstoel toen even zat en ging heerlijk door het paleis wandelen en duwde mij voort in de rolstoel in plaats van andersom. Na het hele paleis te hebben gehad gingen we op weg naar de tentoonstelling over koningin Juliana. Door routes waar eigenlijk geen toegang tot was kwamen we aan bij de tentoonstelling. Dit hadden we echter al gauw gezien, want me oma had trek in een bak koffie met gebak. We gingen op weg naar de lift en daar stond een rij en daar moesten we op wachten. Aller eerst kwam de lift naar beneden en daar stapte mensen uit. Een vrouw voor ons stapte met haar mede reisgenoten in de lift. Ze drukte op het knopje naar boven, want ze wilde naar het paleis, maar de liftdeuren gingen nagenoeg dicht en dan gingen ze weer open. Chiel zei tegen die vrouw u staat in die sensor u moet een stukje naar voren. Opnieuw drukte die mensen op het knopje en plots gebeurde hetzelfde en Chiel dus weer u moet verder doorlopen. Die vrouw werd wat geïrriteerd en zei boos nou ik ga al in het hoekje staan. Ik zie Chiel nog steeds bij de liftdeur staan en ik roep zacht, Chiel ben jij het niet. Hij kijkt eens en bedenkt zich dan dat hij steeds op het knopje drukte om de lift te laten komen, echter was de lift niet weg en ging de deur telkens weer open. Iedereen van ons schoot in de lach inclusief de meneer die achter ons stond. Chiel drukt dus opnieuw op de liftknop en de lift komt weer naar beneden. Daaruit stap een vrouw en die loopt een stukje met de rollator en vraagt of hier het winkeltje zit en wij zeggen in koor nee die zit beneden. Die vrouw gaat opnieuw de lift in en het gevolg was dat wij weer een lift moesten wachten. Elly en Chiel zeiden dit overkomt ons geen tweede keer, als de volgende weer vraagt of het winkeltje hier zit dan zeggen we gewoon ja. Dus de lift komt opnieuw op onze verdieping aan en er stapt opnieuw een vrouw met een rollator uit en vraagt is hier het winkeltje. Chiel met volle overtuiging ja die zit hier in de gang en die vrouw loopt richting de gang. De meneer die nog steeds achter ons stond te wachten die zegt tegen die vrouw dat ze verder door moet lopen en geeft ons het seintje dat we snel de lift in moeten. Wij snel de lift in en naar beneden.
Beneden aangekomen moesten de dames nog even naar de wc. Chiel en ik stonden in de gang op de dames te wachten. Vervolgens gaat de lift naast de wc open en stapt die vrouw van zojuist naar buiten. Ik wist niet dat die oh zo grote Chiel zich ineens zo klein kon maken om niet op te vallen. Vervolgens gingen wij naar het restaurant om nog een lekker bakkie te drinken met een stukje gebak. Tot onze verbazing kwamen we die vrouw buiten en in het restaurant steeds maar weer tegen. Wij allemaal lagen helemaal in een deuk en hadden het niet meer, helaas werd dat niet door iedereen op het plein gewaardeerd. Als laatste gingen we naar de koetsen en auto’s van het paleis kijken. Helaas was het toen alweer tijd om te gaan.
Tegen uur of kwart over 6 kwamen we na een rit met files aan in Spijkenisse.
Wij allemaal zijn blij dat deze dag heel erg leuk en plezierig is verlopen. Wij zijn blij en vooral ik dat ik mijn oma weer heb zien genieten en heb zien lachen. Zeker in deze moeilijke tijd was dit een lichtpuntje voor haar waar ze enorm van heeft genoten.
Daarom willen wij ook Elly en Chiel bedanken die enorm gezellig en zorgzaam waren tijdens deze mooie trip.
Natuurlijk willen wij ook de Stichting Ambulance Wens bedanken die dit dagje erop uit mogelijk heeft gemaakt.
Namens,
Marion Janssen en Stefan Janssen
________________________________