Mijn naam is Tonia van Asselt, terminaal patiënt door kanker.
Na vele chemokuren en bestralingen is mijn conditie sterk achteruit gegaan. Ik ben nu uitbehandelt, en kan nog maar een ding doen. Genieten van elke dag die mij is gegund.
Mijn dochter vroeg aan mij,”mam, wat zou je nu nog heel graag willen doen”. Zonder er verder over na te hoeven denken antwoordde ik, ik zou heel graag nog een keer naar Parijs willen gaan om een portret te laten tekenen van Kenna (mijn kleindochtertje) net als ik dat 6 jaar geleden heb gedaan van Mairon (mijn kleinzoon)”. Nou, dan doe je dat toch. Je gaat naar je arts en vraagt om 2 liter bloed zodat je weer wat kracht hebt. Ik vertelde dat verhaal tegen een collega van het Flevoziekenhuis. Daar heb ik 8 jaar als receptioniste heb gewerkt. Janny, bedacht toen “Tonia moet naar Parijs”.
Ze is gaan Googlen en kwam de Stichting Ambulance Wens tegen. Ze vertelde waar het om ging en kreeg al gauw het bericht dat de wens vervuld zou worden.
Kees vertelde haar dat ik op maandagmorgen om 8 uur gehaald zou worden,mijn lieve vriendin Tanja mocht met mij mee. Janny heeft toen een mail door het ziekenhuis laten gaan om geld in te zamelen voor het hotel. Daar is massaal op gereageerd. Van schoonmaak tot directie werd er gestort. Binnen een dag had ze meer dan 1000 euro opgehaald. Daarvan heeft ze een hotel geboekt voor Kees, Ineke ,Tanja en mij bij Globe reisbureau. Die vonden het geweldig en hebben de boekingskosten voor hun rekening genomen. Ik kreeg 775 euro zakgeld mee om het portret te laten maken en heerlijk te gaan eten en drinken. Ik was diep ontroerd en totaal van slag. Ik kon het niet geloven dat het werkelijk zou gaan gebeuren.
Maandagmorgen om half 8 stonden Kees en Ineke voor de deur. Het was dus echt waar. Uitgezwaaid door familie en collega’s zijn we vertrokken naar Parijs. Ik prinsheerlijk op de brancard en Tanja in de comfortabele stoel.Na een gezellige reis kwamen we aan in Parijs en zijn direct door gegaan naar Montmartre om op zoek te gaan naar de tekenaar. Helaas, hij was er niet. Een andere dan maar?? Kees vroeg aan mij wat zegt je hart. Dat zei duidelijk dat ik die ene wilde. Toen zijn we met zijn foto gaan informeren en kregen uiteindelijk zijn telefoonnummer. Ineke heeft gebeld en hij zou de volgende dag komen rond 2 uur. Dat was wel erg laat. Ineke kreeg het voor elkaar dat hij een uur eerder kwam, maar dat was nog te laat. Na overleg heb ik de man nog en keer gebeld. Ik kreeg hem zover Dat hij het zou proberen en s’avonds zou bellen. We zijn toen naar de Sacre Coeur gegaan, we wilden graag een kaarsje branden. Helaas was er geen lift. Maar dat was voor Kees en Ineke geen probleem. Ze tilden mij met rolstoel en al de trappen op. Het kaarsje kon aangestoken worden. Dat was een heel bijzonder moment voor ons allemaal.
We zijn toen naar het hotel gegaan en meteen heerlijk gaan eten. Want honger hadden we wel. Daarna weer de ambulance in en op weg naar de Eifeltoren. Het regende pijpenstelen maar dat mocht de pret niet drukken. Ook daar weer alleen trappen maar hoppa daar ging toontje weer met rolstoel en al. Toen de lift in naar boven en onderweg bleek dat Kees hoogtevrees had. Maar zijn verantwoordelijkheidsgevoel overheerste. Dat hij dat voor mij overhad vond ik geweldig. We hebben genoten van het uitzicht en zijn daarna moe maar voldaan terug naar het hotel gegaan. Vanuit de ambulance hebben we nog heel veel gezien van Parijs. Dat was genieten. Kees verricht wonderen met zijn ambulance. Hij is een waar kunstenaar. De volgende morgen na een uitgebreid ontbijt vroeg Kees wat ik wilde. De tekenaar had ons niet gebeld. Ik zei dan maar bij een ander. Maar diep in mijn hart was dat wel een teleurstelling. We besloten hem nog een keer te bellen. Toen ik hem aan de telefoon kreeg zei hij Madame, Ik ben er over een uur. Wat was ik blij. We zijn naar Montmartre gereden en lekker op een terrasje koffie gaan drinken. En ja hoor, daar kwam hij aan. Mijn wens ging in vervulling en nog meer. Hij heeft een schitterende tekening van Kenna gemaakt en wilde mij daarna ook nog een cadeautje geven. Hij zei, ik maak jou onsterfelijk. Hij heeft vervolgens gratis een portret gemaakt van mij. Dat betekende weer extra tijd. Maar dat vonden Kees en Ineke gaan probleem. Dat ze dan veel later thuis zouden komen vond ik vervelend maar Kees zei tegen me, “maak je niet druk, komt goed”. Wat een schatten . Volkomen gelukkig zijn we daarna richting huis gereden.
Lieve Kees en Ineke,
Wat jullie voor ons hebben gedaan was meer dan we hadden verwacht. Jullie inzet, humor, gezelligheid en vooral zorgzaamheid was geweldig. Het is in woorden niet uit te drukken hoe dankbaar Tanja en ik jullie zijn. We hebben veel respect voor de wijze waarop jullie dit werk doen.
Ik zal jullie en deze reis nooit vergeten en denk dagelijks met een warm gevoel in mijn hart aan jullie terug.
Mede namens Tanja, mijn familie en de collega’s uit het ziekenhuis danken wij jullie.
Wij zullen ons sterk maken om te helpen door middel van sponsoren, en over jullie te vertellen.
Dikke knuffel van Tanja en Tonia.
______________________________