Sint Oedenrode, vrijdag 16 april 2009.
Wat een dag !!
Wat een verschil van dagen zijn er in een mensenleven.
Als je ziek bent heb je veel minder mooie dagen en vandaag had ik een prachtdag die ik nooit meer vergeet en waarop ik kan terugkijken als op iets wat ik dacht nooit meer mee te maken.
Een vriendin stelde me voor mijn wens, die ik uitte, naar zee te gaan, waar te maken. “Hoe kan ik dat, ik ben te moe en kan moeilijk lopen”. “Ja, maar” zei ze, “ik heb op internet gezien dat er een Stichting Ambulance Wens bestaat”. Zieken of ouderen, die nog eens graag dit of dat willen zien proberen zij aan te bieden, dus ook jouw wens voor een dagje naar zee. Ze bracht een uitdraai mee en al snel was het beslist: “JA”………want Thea belde jongstleden dinsdag dat de reis vrijdag 17 april a.s. zou doorgaan.
-Vanmorgen om 10.15 uur stond de ambulance voor met een ziekenbroeder-verpleger en een chauffeur.
Deze ambulance met modern interieur had niets van ziekenhuissfeer ….nee….deze wagen bracht je heel ergens anders naar toe, naar iets waar je naar uitkeek en dat was het strand van Noordwijk.
-In een op zee uitkijkend strandpaviljoen gebruikten we om 12.30 uur, ieder naar wens soep, garnalen of een pistolet met oude kaas met ’n heerlijk kop soep.
-Toen per brancard naar het strand. We konden dicht bij de zee komen daar er ’n pad was aangelegd en je niet hoefde te lopen.
-Ik werd even alleen gelaten om mijn indrukken te verwerken. In onderstaand gedicht verwoord ik mijn gevoelens, waarvoor ik hier nog één keer wilde zijn. De zee vertolkt de diepere zin van mijn huidige bestaan en naast het afscheid voelde ik ook een grote verbondenheid met haar en kon ik er veel achterlaten èn meenemen.
-Wat me deze dag ook trof was de inzet van verpleegkundige Rob en chauffeur Jan, waarvan ik later hoorde dat zij als vrijwilliger één dag in de 14 dagen zo’n reis verzorgen.
“We krijgen er zoveel voor terug”, was het antwoord op mijn lofuiting. Het is vind ik nogal wat om een vrije dag af te staan voor een ander !?
“Het maakt niet alleen die mensen gelukkig, maar het geeft ons ook veel geluk”. Ik dacht: “Wat zijn er nog veel goede mensen, het bestaat nog je in te zetten voor het goede”. GEWELDIG DIT TE MOGEN ERVAREN.
-Ook alle lof voor Thea, die alles voor mij organiseerde, die met gebak binnenkwam vanmorgen en koffie schonk, die de weg wees om op de A50 te komen, die alles in het oog hield; mij, de verpleegkundige, de chauffeur en mijn vriendin Mies die iedere dag voor me klaarstaat.
-Al met al was deze dag een “Gouden” dag, waar ik op kan teren en waar ik met de vele foto’s die gemaakt zijn kan terugblikken.
-DANK aan de Stichting Ambulance Wens, Thea en Mies maar speciaal aan Rob en Jan.
Succes in jullie werk en ik wens jullie vele donateurs.
-0-0-0-0-0-0-0-0-
GEDICHT:
“Ik wil je nog één keer zien”.
ZEE:
Ik kan je niet vergeten
met je Eb en aanrollende Vloed
je kracht en spiegelende zonnegloed.
Ik kan je niet vergeten
je koelte en overleven
steeds weer opnieuw.
Ik kan je niet vergeten
één keer wilde ik je nog zien
je kracht meenemen
jou ‘mijn verhaal’ vertellen
je bries toelaten in de strijd
meegaan met eb en vloed
terugkeren tot mijn kern en………..
als het kan iets achterlaten.
Ik vergeet je niet
vanaf toen ik te horen kreeg
“Geniet van je leven
je hebt nog tijd
al is ’t kort misschien”.
DANK dat jullie het mogelijk
maakten mij de – ZEE – te laten
zien………DANK !
José Sas, St. Oedenrode.
____________________________