Velserbroek
Na 1,5 jaar was het dan zo ver. Mijn moeske kon mijn huis eindelijk zien. Zoals altijd naast de pijn en het verdriet wordt er ook veel gelachen. Na mijn moeder liefdevol gekust te hebben bij binnenkomst meldde Jan ” je moet even wachten hoor, want je moeder moet heel erg nodig plassen!”. Iedereen was natuurlijk voor het vertrek naar de wc geweest, behalve mijn moeder. Dat was zo lastig en koste tijd. Ja, dat is mijn moeske. Niemand tot last willen zijn en niets van een ander eisen.
Vandaag werd ze door Jan en Kees volledig in het zonnetje gezet. Het maakt de wereld toch echt mooier met zulke mensen die vrijwillig en met eigen middelen jouw moeder even langs komen brengen. Je voelt je zelf dan ook een behoorlijke egoïst die altijd druk en onderweg is voor zichzelf.
Het ging als een film voorbij. En de tijd ging hard! Allemaal zittend aan de grote tafel hebben wij Jan en Kees uitgehoord over de “Stichting Ambulance Wens”. En vol bewondering zitten luisteren. Na 3 uur was de energie van mijn moeder totaal op en om niet al te laat thuis te zijn voor iedereen werd de terugreis aanvaard.
Jan heeft er voor gezorgd dat ik in alle rust afscheid kon nemen van mijn moeder. Heel fijn zulke mensen die begrijpen wat je voelt. Het afscheid was zwaar met veel tranen maar ook met heel veel dankbaarheid. Waar ouders, mijn gezin, mijn beste vriendin en ik nog heel lang op kunnen nagenieten. Ik heb prachtige foto’s ontvangen van Corine die mij laten zien dat het echt gebeurd is. Want nadat ze weg waren gereden leek het net of ik het gedroomd had. Nou mooi niet! Dankzij de “Stichting Ambulance Wens”!
Kees en Jan, zeer veel dank. Met warme gevoelens denken wij aan jullie inzet terug. En dank aan mijn vriendin die de wens mailde.
Vriendelijke groeten,
Simone Bremer
___________________________