Hetty houdt erg van de zee en het strand, maar…… ze is ook ernstig ziek.
Tijdens een etentje bij haar thuis met haar vriendinnen, laat ze zich ontvallen
dat ze, als ze al een laatste wens zou hebben, dat dan de wens zou zijn om
nog eenmaal naar het strand en de zee te gaan.
Twee van de vriendinnen zijn daarom op zondag 12 oktober ’s ochtends
om acht uur naar het strand gegaan om alles daar te filmen, zodat ze het strand
en de zee naar Hetty konden brengen.
Supermooi idee, maar Karin, een andere vriendin, bedacht dat het nog mooier
zou zijn wanneer Hetty de zee zou kunnen ruiken, horen en “voelen”.
Ergens had zij ooit van de Stichting Ambulance Wens gehoord en op maandagochtend
13 oktober gaat ze maar eens bellen om te informeren hoe dat precies in zijn werk gaat.
Vanaf dat moment gaat alles in een stroomversnelling.
“Het is mooi weer en er is vanmiddag niks gepland, dus waarom niet nog
diezelfde dag?”
“Vandaag? Ja…….even bellen of Hetty dit ook een goed idee vindt.”
Natuurlijk vindt zij het een geweldig idee, maar dan moeten wel al haar
vriendinnen, haar zussen en ook haar dochter en nichtje mee.
Als je probeert om een tiental vrouwen op een maandagmiddag op het
strand te krijgen, duurt dat minstens een aantal weken, zo niet maanden.
Maar niet deze maandag, iedereen is er.
Zelfs een vriendin die over is uit Singapore maakt dit uitje mee!
Om twee uur komen Henny en Kees van de Stichting Ambulance Wens met een
super-de-luxe ambulance voorrijden.
Hetty wordt behoedzaam op de brancard gelegd en in de ambulance geschoven.
Dan kan de reis beginnen.
Hetty mag de route bepalen en zij wil graag naar Noordwijk om over de boulevard te rijden.
De ramen in de ambulance zijn zo gemaakt dat je al liggend naar buiten kunt kijken.
(Overigens kan men niet van buiten naar binnen kijken) Onderweg roept Hetty
voortdurend dat ze niet gedacht had dat ze ooit nog dit traject zou afleggen.
De bomen kleuren prachtig en alles ziet er vrolijk uit buiten, omdat het zulk mooi weer is.
In Noordwijk aangekomen blijken Kees en Henny andere plannen te hebben dan
alleen maar over de boulevard rijden.
De ambulance wordt tot aan het strand gereden en de brancard wordt aan de vloedlijn gezet.
Hetty geniet met volle teugen en kan er maar niet over uit dat dit echt gebeurt en dan ook
nog met al die lieve mensen om haar heen.
Wanneer de dochter van Hetty, Desirée, de opdracht krijgt om voor iedereen een ijsje
te halen, ontstaat het idee om met z’n allen koffie te gaan drinken op het terras van
strandtent “de Zeemeeuw”.
Daar dronk Hetty immers altijd koffie met verschillende vriendinnen.
Ook dit idee wordt door Kees en Henny uitgevoerd alsof het de gewoonste zaak van
de wereld is.
Andere terras gasten maken heel vriendelijk plaats en de brancard wordt op een
windvrij plaatsje in de zon neergezet .
Het is een drukte van jewelste op het terras rond de brancard waarop Hetty
zichtbaar geniet van haar ijsje, maar ook van elkaar en het moment.
Als het tijd wordt om richting huis te gaan, wordt er nog even omgereden via de
Koningin Astridboulevard.
Bij Beach-end maken de ambulance en de “volgauto’s“ het rondje en gaan we
terug naar Leiderdorp.
Nog een laatste blik op strand en zee, met in de verte aan de horizon een
driemaster, die de “Eendracht” zou kunnen zijn.
De vader van Hetty heeft voor de Eendracht gewerkt en Hetty zelf heeft er op mee gevaren.
Bijzonder toch?!
De terugweg is een andere dan de heenweg en ook die indrukken worden allemaal
beleefd en opgeslagen.
Eenmaal thuis is Hetty moe, maar zeer voldaan en gelukkig en weet ze niet
hoe ze Kees en Henny moet bedanken.
Zij heeft geweldig genoten van alles wat haar die middag is overkomen en met
haar natuurlijk alle vrouwen die met haar mee mochten.
Een bijzonder dierbare herinnering in een verdrietige tijd.
Het is toch meer dan prachtig dat er zoiets bestaat als de “Stichting Ambulance Wens”!!!
__________________________