Willem Vos voelde voor de laatste keer de deining van het water
In juni gingen wij, mjjn vader, zus en ik, voor het laatst te water met zijn drietjes. Mijn vader ligt nu al weer zo’n zes weken op de Palliatieve, terminale afdeling van Ter Valcke. Een verzorgingstehuis in Goes (Zeeland). Hij is erg depressief. Temeer omdat zijn vrouw, nog geen jaar geleden, overleed aan kanker. Willem bleef alleen achter.
Je zou toch zeggen, een echte zeeman, meer dan 40 jaar gevaren en de hele wereld gezien, zo’n man is toch gewend alleen te zijn? Neen. Dat viel tegen. Wim Vos was zijn hele leven niet alleen. Als hij voer was hij met zijn maten, kwam hij thuis was zijn vrouw er. Nu was hij alleen en na een zeer slopende ziekte van
Dat viel tegen. Hij kreeg hoestklachten, rugklachten, hartklachten en bleef sukkelen. Bij de dokter volgde een door verwijzing naar de specialist. Om een lang verhaal kort te maken. Willem had longkanker, in ernstige mate. Zeer agressief en het zou niet lang meer gaan duren.. Met die boodschap kon hij het doen. Zijn vrouw was amper overleden of nu was hij aan de beurt. Dat kwam hard aan.
Alleen thuis moest hij maar zien of hij dit op een rijtje kon krijgen.
Hij zakte in een diep dal. Dronk veel, at slecht en kon amper voor zichzelf zorgen. Daarbij kwam dat hij erg ziek was en uiteindelijk (na een paar maanden) besloot met hulp van de huisarts naar Ter Valcke te verhuizen. De verzorging is goed, alles wordt bij hem gebracht. Maar Willem mist 1 ding: het varen. Hij droomt van vissen (ziet ze zwemmen) en hoort de motor. Een echte zeeman, in hart en nieren die ineens op een klein kamertje zit. Niets meer kan, elke dag een stukje in moeten leveren. Dat is niet niks.
Willem krijgt van Ter Valcke aangeboden een dagje te gaan varen met Stichting Ambulance Wens. Dat is fantastisch. Hij bloeit op en leeft de hele week toe naar die ene dag. Het was geweldig. Goed dat er zoveel mensen zijn die zich inzetten voor de zieke mens. Alles op vrijwillige basis. Wij konden het niet geloven. Mijn pa zat weer te glimlachen en , een man van weinig woorden, maar zijn ogen straalden voor het eerst sinds korte tijd. Het was overweldigend. Pascal, een schipper, vaarde met ons over het Veerse Meer. Een dag met regen, maar dat gaf niets.
Stichting Ambulance Wens is een geweldige stichting, daar zijn geen woorden voor. We hebben heel veel reacties gehad. Pa kreeg heel veel post. Want we stonden ook nog in de regionale krant.
Een positieve dag op een negatieve tijd in je leven. Bewonderenswaardig en echt niet te geloven dat er mensen zijn die dit allemaal doen.
Petje af. Ook namens mijn pa.
Jacqueline & Lyda, dochters van Willem Vos.
_________________________