Eind november kreeg mijn vader te horen dat hij een hersentumor had. Geen kans op genezing! De wedstrijd werd gespeeld en de winnaar stond al vast.
Begin april ging het hard achteruit en er kwam een plaatsje vrij in het hospice “Oudelandse hof” te Berkel en Rodenrijs. Op de dag dat mijn vader werd opgenomen (19 april 2008) in het hospice werd gelijk gevraagd of hij nog een wens had.
En of hij een wens had … Al weken/maanden wilde hij naar de modeltreinen. Een grote hobby van hem, wat tijdens zijn ziekte een obsessie werd. Sinds 3 april was hij bedlegerig en konden wij geen uitstapjes meer maken. Maar zodra de treinen ter sprake kwamen was hij één en al oor. Hij wilde zo graag nog een keer naar mini-railz in Rotterdam. Een mooie overdekte modelspoorbaan. Hier zijn we eind februari nog met elkaar geweest.
De wens werd doorgemaild, naar de Stichting Ambulance Wens en op zondag hoorden we al dat we woensdag de 23ste weg zouden gaan. We mochten er zelfs nog wat bij verzinnen, want alleen naar de treinen was misschien niet genoeg. Nou dan kennen zij mijn vader nog niet J. Uiteindelijk wilde hij ook nog naar de Euromast. Niet zozeer omdat hij daar wat mee heeft, maar zo’n uitzicht moet toch, voor iemand de veel in de bergen heeft gewandeld, geweldig zijn.
Maandag 21 april werden we opnieuw gebeld. Of we er bezwaar tegen hadden als de RVU er tv opnames van zou maken? Bezwaren hadden we totaal niet, het leek ons juist fijn en straks een mooi document te hebben.
En zo stonden op 23 april Kees en Patricia van de Stichting Ambulance Wens, Martine en Yvar van de RVU voor de deur. Mijn paps lag met smacht te wachten, hij was er zenuwachtig van.
Met deze hele delegatie, mijn moeder en mijzelf, vertrokken we naar Rotterdam. In de ambulance kreeg mijn vader gelijk een traumabeertje. Daar was hij zo gelukkig mee, hij heeft er de hele weg mee geknuffeld.
Wat een ervaring om naar buiten te kunnen kijken in deze mooie ambulance.
We genoten van ons ritje langs Zestienhoven en de stad. Vele malen hebben wij deze weg afgelegd voor ziekenhuis bezoeken en nu gingen we wat leuks doen!
Bij Mini-railz werden we hartelijk ontvangen. Het personeel stond ons buiten al op te wachten. Mijn vaders ogen begonnen nog meer glans te krijgen, eindelijk … treinen!! Van Fred hebben we een rondleiding gekregen. Er werd veel verteld over het ontstaan van deze prachtige modelbaan. We hebben ontzettend veel geleerd en vooral veel gelachen.
Na afloop kregen we nog wat te drinken aangeboden en een cadeautje (nogmaals hartelijk dank hiervoor). Mijn paps wilde nog even kijken in de vitrines van de verkoop, hij wilde graag nog uitbreiding hebben op zijn baan (bleek de volgende dag).
Realiserend dat dit zeer waarschijnlijk de laatste keer is geweest dat hij hier heen kon, namen we met weemoed afscheid.
Iedereen werd weer in de ambulance geladen en we vertrokken verder … op naar de Euromast. Een geweldig hoog gebouw wat je in de wijde omtrek kan zien. Nog nooit was mijn vader hier bovenop geweest. Vanuit het ziekenhuis kon hij er naar kijken. Ik weet nog goed dat we het er na zijn operatie in november over gehad hebben!
Met wat creativiteit konden we allemaal tegelijk in de lift, die ons naar het terras bracht. We kwamen buiten en … Wat een machtig mooi uitzicht. En fijn dat wij zo hoog boven alle ellende waren. Beneden waren de zorgen, boven was het voornamelijk genieten.
Alle bijzondere plekjes van het afgelopen maanden konden we zien: Het Franciscus ziekenhuis, Erasmus MC, richting Daniel den Hoed, Brienenoordbrug, Hotel New York. Ook het uizicht over de haven, wegen, stad, we hebben er volop van genoten. We zijn helemaal rond gegaan, metertje voor metertje. Kees vertelde een hoop en wees nog wat mooie plekken aan!
Heel jammer dat er aan zo’n mooi rondje weer een eind komt! En dat je dan weer naar beneden moet, de zorgen tegemoet. De lift bracht ons in ene keer weer terug in de realiteit.
We namen afscheid van Martine en Yvar. Zij hadden hun opnames gemaakt. Het uitje zat er op. Nog een laatste ritje terug naar het “Oudelandse Hof”. Genietend van al het moois wat er onderweg te zien was. Raar eigenlijk dat je dat nu zo bijzonder vindt, alles krijgt een andere waarde.
In Berkel had het geregend, maar toen wij aankwamen begon het zonnetje weer voorzichtig te schijnen. Keurig netjes werd mijn vermoeide vader weer overgeheveld naar zijn bedje. Kees en Patricia werden bedankt voor hun inzet, zonder hen was dit alles niet mogelijk geweest.
Al napratend met de andere bewoners, viel mijn paps in slaap. Met de traumabeer stevig in zijn armen geklemd. Een glimlach van oor tot oor. Een vertederend plaatje, wat de dag nog completer maakte.
De volgende dag hebben we alle foto’s bekeken. De glans in zijn ogen was nog steeds aanwezig. Helaas hebben wij niet lang meer kunnen genieten van deze glans. Op 2 mei is mijn vader overleden.
De RVU heeft dit portret 19 mei j.l. uitgezonden. Een mooi krachtig portret, precies zoals de dag was; met emoties en humor. Typerend voor mijn vader.
Ondertussen hebben wij ons verbaasd, het is maar 3 weken geleden. Er is al zoveel gebeurd!
Wij proberen ons leven weer op te pakken. Zullen deze dag altijd koesteren. Wat een geweldige stichting voor zowel patiënt, maar ook voor de nabestaanden!
Iedereen bedankt die op deze dag een bijdrage heeft geleverd. Voor ons is het een mooie, waardevolle, onvergetelijke herinnering, die we altijd zullen koesteren.
_______________________