Ruim twee maanden geleden werden mijn vrouw en ik verrast door goede berichten. We kwamen erachter dat mijn vrouw zwanger was van onze tweede en we kregen een mooi nieuw huurhuis aangeboden, geluk aan alle kanten!
Vrij kort daarop belande mijn vader wegens darmklachten in het ziekenhuis en al snel werd duidelijk dat het darmkanker was en er medisch gezien niets meer voor hem te doen was.
De wereld staat dan echt op zijn kop, want wat is nog belangrijk als je te horen krijgt dat je vader niet lang meer te leven hebt?
Al vrij snel mocht mijn vader naar huis en begon het slechte nieuws pas een beetje werkelijkheid te worden: “Hoe lang hebben we nog? Wat kan er nog? Mijn moeder, die hem absoluut niet wil missen, en wij als kinderen ook niet. Zou hij nog ons huis in Delft kunnen zien, ons nieuwe kindje mogen zien, zijn verjaardag meemaken?” Alles gaat door je hoofd
In deze periode zat ik op een woensdag TV te kijken toen er op “Man bijt hond” een item was over Stichting Ambulance Wens. Ik heb het niet eens afgekeken, maar ben meteen naar de computer gehold. Via internet heb ik mijn vader aangemeld, omdat hij zo graag ons nieuwe huis nog had willen zien en door zijn vermoeidheid een autorit gewoon niet meer aankon.
De dag erop werd ik al opgebeld door Kees Veldboer van Stichting Ambulance Wens die me vroeg of ik al een datum in gedachten had?! En 4 dagen later rijdt een ambulance met daarin mijn vader en moeder onze straat in! Het is allemaal zo snel gegaan dat ik het nu nog bijna niet kan geloven.
Die ochtend om
Het was een heerlijke dag om met mijn ouders en broer samen in ons nieuwe huis te zijn. Heerlijk om, al is het maar voor even, de kanker kwijt te zijn en weer even gewoon familie te zijn, ons huis te laten zien en alvast een beetje de aankomende eerste verjaardag van ons zoontje te hebben kunnen vieren. En om mijn vader op te zien fleuren, met smaak wat karnemelk te zien drinken en grapjes te horen maken; onbetaalbaar!
Lieve mensen van de Stichting Ambulance Wens en dan in het bijzonder Kees, Dirk en Joop; wat hebben jullie ons een geweldige en onvergetelijke herinnering bezorgd! Dit is iets waar we in de komende tijd op kunnen teren, als het goed gaat én als het moeilijk gaat worden, dit neemt niemand ons meer af!
En als ik dan hier probeer samen te vatten in een verhaaltje wat deze dag voor ons betekend heeft, heeft mijn vader eigenlijk alles al gezegd toen hij hoorde dat hij toch nog naar Delft kon:
“Een Godsgeschenk!”
Namens de Familie:
Paul Leistra
___________________