Nog 1 x naar huis was de allergrootste wens van Roel Veenstra. Roel is al drie jaar ernstig ziek.
Dit betekent ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Juist in die tijden geldt: Oost West, thuis best.
In januari heeft Roel zijn 61ste verjaardag thuis gevierd. Na een paar dagen thuis moest hij voor
controle naar de KNO arts in Utrecht. Daar bleek dat hij direct een canule nodig had.
Na een spannende operatie bleek dat Roel niet meer thuis verzorgd kon worden.
Dit was voor ons allemaal een schok.
Wat nu?
Hij kon gelukkig gelijk door naar het Dr. Holtrop Hospice in Ermelo.
Daar is de verzorging geweldig, iedereen is geduldig, en bovenal liefdevol!
De kamers zijn gezellig, er is tv, en ook een stereo-installatie.
Maar… het is niet je thuis
niet je oude vertrouwde hoekje
niet jouw poezen.
En van dit alles heb je geen afscheid kunnen nemen.
Het probleem is vervoer. Roel heeft keelkanker met uitzaaiingen in zijn ruggenwervel en ribben.
Die stop je niet in een gewone personenauto.
Ook was Roel erg nerveus. Hier was een oplossing voor! Truus, verpleegkundige van het hospice,
bood zich vrijwillig aan om mee te gaan.
Dank je Truus, door jou was hij minder nerveus en kon hij ervan genieten.
Dan komt het geweldige mooie bericht: Stichting Ambulance Wens zorgt voor een ambulance,
een chauffeur (Kees) en een verpleegkundige (Philip).
Dit betekent voorpret. En nadenken wat je in die kostbare uren eigenlijk het liefst wil.
Roel wil het allerliefst een middag als vroeger, met zijn vrouw, de poezen en natuurlijk zijn muziek.
De kinderen hebben een hooglaag bed geregeld en veel bloemen.
Op zondag 13 april is het zover! Twee ambulancebroeders, met een luxe brancard en
een comfortabele en zeer luxe ambulance komen Roel halen.
Zij zijn heel professioneel en vooral geduldig en begripvol voor Roel en ook voor zijn vrouw.
Dan gaan ze op weg naar Putten. Bij aankomst gaat Roel eerst op zijn bed zitten en om zich heen
kijken, want het hele huis was gerenoveerd en hij had hier nog niks van gezien.
Zoals je ziet stonden de ambulance en de brancard buiten in het zonnetje rustig op hem te wachten.
Roel ging voor het eerst sinds een lange tijd aan z’n eigen tafel zitten, tikte op de tafel en zei: zo, Roel is weer thuis.
Hij heeft hier een half uurtje gezeten, thee gedronken en gekletst. Ook de poezen kwamen voor aandacht.
Toen kreeg Roel last van zijn rug. De ambulancebroeders hadden in een mum van tijd het meubilair
verschoven en zijn bed in zijn hoekje gezet. Hier ging hij lekker op liggen.
Het was gelukkig mooi weer, dus gingen de ambulancebroeders, Truus en ik lekker buiten
zitten, zodat Roel en zijn vrouw fijn samen met de poezen en zijn muziek van deze mooie
uren konden genieten.
Ook de argeloze ambulancebroeders en Truus en de buurtjes hebben mee kunnen
genieten van de Hollandse muziek.
Roel heeft in drie jaar tijd vol ziekte en angst nog nooit zo genoten als die paar uur.
Hij straalde echt! Hij heeft cd’s uitgezocht om mee te nemen naar het hospice en hij
mocht een cd uitzoeken voor in de ambulance.
Toen het tijd werd om te vertrekken stond die muziek aan.
Tijdens de terugrit in de ambulance heeft Roel gezegd dat dit een afscheid was, maar ook
een mooie herinnering die hij nooit zal vergeten.
Dit was een ritje met een lach en een traan.
De ambulancebroeders namen heel hartelijk afscheid van Roel en stiekem denk ik
dat zowel Truus als de ambulancebroeders ook van deze warme middag hebben genoten.
Voor ons als familie was het heel fijn dat Stichting Ambulance Wens en het hospice zoveel
moeite voor Roel hebben gedaan, zodat hij nog even thuis is geweest.
Bedankt hospice, Truus en Stichting Ambulance Wens, wij zullen dit nooit vergeten!
Roel, Jannie en kinderen
____________________