Na weken van kou, regen en na een witte Pasen, werd het 29 maart 2008. Eindelijk een stralende dag. Ook voor Jaap Spaans in het Jacobshospice in Den Haag. In januari 2008 had hij zich ingeschreven om deel te nemen aan een reünie in Nijmegen van het “Spookpeloton” van (wijlen) de Taptoe Delft. Helaas, op 5 februari 2008 begon hij te vallen, thuis en op straat. In het ziekenhuis bleek Jaap deels verlamd te zijn. Zijn ziekte had zich ook in de hersenen genesteld. En op 15 februari werd Jaap opgenomen in het Jacobshospice aan de Koningin Emmakade in Den Haag. Toch droomde hij nog steeds van deelname aan die bijzondere reünie in Nijmegen. Ik, zijn partner sinds 1981, liet de organisatoren weten dat Jaap helaas niet meer van de partij kon zijn. Hij was echt te ziek.
Maar Annemarie van Veldhuizen, die als zorgcoördinator het Jacobshospice “runt”, had zo haar eigen idee over de wens van Jaap Spaans. Waarom zou hij niet naar Nijmegen kunnen worden gebracht, ook al was hij niet mobiel? Geestelijk was Jaap honderd procent ok. Annemarie ging aan de slag en vond de Stichting “Ambulance Wens” in Rhoon bereid mijn lieve Jaap van Den Haag naar Nijmegen te vervoeren. Het leek te mooi om waar te zijn. Maar het was waar, het wérd waar.
Op de ochtend van die zonnige zaterdag wordt Jaap in het Jacobshospice door verpleegkundige Sjef geholpen bij het aankleden. Eerst een luchtmachtoverhemd, daarover de elegante veteranenblazer met embleem, zijn “Oranje Nassau” in het knoopsgat en een mooie grijze broek. De medewerkers van het hospice staan beneden klaar om hem uitgeleide te doen. Jaap verlaat zijn kamer. De liftdeur beneden gaat open: Jaap zit als een prins in zijn rolstoel en de camera’s klikken. Iedereen leeft hartstochtelijk met Jaap mee.
En dan zijn daar de twee vrijwillers van “Ambulance Wens” : Ed de Moor en Chantal van Soest. Zij gaan vandaag belangeloos mee naar Nijmegen om Jaap een unieke dag te bezorgen en leggen hem op een brancard. Ik ben bijna jaloers. Het lijkt mij, een nogal vermoeide partner, heerlijk om zo te worden vervoerd in plaats van op een stoeltje naast die lekkere rustplek. De rit van Den Haag naar Nijmegen verloopt voorspoedig. Geen files. Jaap geeft mij tekst en uitleg bij alle belangrijke gebouwen die wij passeren. Hij heeft vanaf zijn brancard een mooi uitzicht door de achterdeur.
De reünie in de Nijmeegse Krayenhoffkazerne, in Grand Cafe “De Kolonie”, begint om drie uur in de middag en de ambulance ariveert ruim op tijd, ondanks een dwarsliggende “tom-tom” aan het eind. Bij de ingang staan de heer John Roumans en de andere grote organisator, Han van Gisbergen
Jaaps aankomst per brancard is overweldigend. Door al zijn vroegere “maten” die hij als commandant in 1959 -in doodse stilte- in Delft liet exerceren, wordt hij toegesproken en toegezongen. Een glas champagne hoort daarbij. Inmiddels zit Jaap in een rolstoel die Han van Gisbergen heeft geleend van de Thuiszorg in Bergen op Zoom waar hij goede contacten mee heeft. Het wordt een fantastische middag. We zien foto’s van Jaap Spaans als jonge luitenant die voor het Spookpeloton staat. We zien videobeelden van exercerende leden van het “Spookpeloton”. Een oud-lid, Berry Wijnen, vermaakt ons met een geestige show waarin Jan Soldaat zijn gal spuwt. Een soort Majoor Kees van Paul van Vliet.
De vrijwilligers van “Ambulance Wens” zijn -vrolijk pratend- aangeschoven bij de maaltijd en een van de organisatoren van de reünie stelt voor om “met de pet rond te gaan” voor deze mooie stichting. Er kwam een echte pet aan te pas en er zaten na afloop meer biljetten dan muntjes in die pet. De opbrengst blijkt verheugend hoog te zijn : 230 Euro voor “Ambulance Wens”.
Jaap had aangegeven dat hij om zeven uur ’s avonds wel weer teruggebracht wilde worden naar Den Haag. Geen probleem. Ook die terugtocht verliep voorspoedig, zonder enig incident. Geen files, geen regen, geen nare mede-weggebruikers. Nog voor negen uur in de avond werd Jaap opnieuw welkom geheten in het Jacobshospice, waar iedereen had meegeleefd.
Dit verslagje van een bijzondere dag, die mijn zieke geliefde mocht beleven, geeft slechts feitelijk weer wat wij hebben beleefd. Ik zou hier eigenlijk hebben willen beschrijven wat Jaap en ik zélf hebben gevoeld : dat er in dit kille, verhardende Nederland, waar beledigen een recht schijnt te zijn geworden, nog erg veel mensen zijn die zich oprecht verdiepen in de pijnen van hun medemens. De liefdevolle haven van het “Jacobshospice” is een zegen voor Jaap en mij. En de enthousiaste, spontane inspanningen van de vrijwilligers van “Ambulance Wens” geven ons weer hoop. Ook dit is Nederland anno 2008.
Dank aan jullie allen : het “Jacobshospice” in Den Haag, “Ambulance Wens” in Rhoon, de organisatoren van de reünie van het “Spookpeloton”. Jaap Spaans had, dank zij jullie allen een prachtige dag. Hij put er nu, tien dagen later, nog levenslust uit.
Hartelijke groeten,
Loes Bijnen
___________________________