Dit zijn foto’s van mijn mooie sterke moeder, Joke Bute-Tuit, 69 jaar, gemaakt op zondagmiddag 14 oktober 2007 op een zonovergoten strand bij Kijkduin te Den Haag.
Ze is doodziek, maar gaat helemaal op in het moment dat ze de zee ziet op de plek waar zij haar jeugd heeft doorgebracht.
We hebben dit te danken aan Kees en Henny van de Stichting Ambulance Wens; zij hebben dit voor mam mogelijk gemaakt.
Ze is al jaren ziek t.g.v. uitgezaaide borstkanker.
Begin van dit jaar heeft ze nog een laatste chemokuur ondergaan die haar erg zwaar viel. Ca. 3 weken geleden kreeg ze een epileptische aanval en daarna kwam de dreun, zo heb ik het althans letterlijk gevoeld: mam heeft intussen een forse hersentumor en de uitzaaiingen zijn door het hele lichaam zeer agressief. Voor mijn moeder een beslismoment om te stoppen met de behandeling; nog een kuur wordt zeer zwaar en de winst acht ze minimaal.
Nog voor ze weer uit het ziekenhuis naar huis kwam zaten we nog wat met haar te fantaseren over wat we nog met haar zouden kunnen ondernemen. Haar zeer grote wens was om nog eens de zee te zien en de plek waar ze samen met mijn vader heel goede herinneringen koestert.
Eenmaal thuis gaat ze schrikbarend hard achteruit, spreken wordt moeilijk, en ze verliest snel haar krachten. 3 Weken later durven we ons idee om mam naar zee te brengen echt niet meer uit te voeren.
Via een verpleegkundige van de thuiszorg worden we geattendeerd op de Stichting Ambulance Wens, ene meneer Veldboer die mensen, in de terminale levensfase, ophaalt met een ambulance en ze dan brengt naar waar de patiënt heen wil.
Ik vond het hele idee zo hachelijk dat ik het briefje met het nummer eerst een paar dagen heb laten liggen; ik kon het me gewoon niet voorstellen dat het een reële optie was.
Daarna toch op een avond een telefoontje gewaagd, en tot m’n verbazing, ik hoor dat het toch een mogelijkheid is. De website van Stichting Ambulance Wens eens rustig doorgenomen en daarna het intakeformulier via de mail verstuurd, van de zenuwen twijfelde ik later of ik alle gegevens over mijn moeder wel goed had ingevuld. Daarna ging het rollen, een afspraak werd in een telefoontje met Kees Veldboer heel vlot geregeld, het kon al heel snel binnen een paar dagen !
We kozen voor de zondagmiddag omdat de weerberichten gunstig waren voor die dag.
Eerlijkheidshalve moet gezegd dat ik het heel gespannen tegemoet zag, ook omdat mam’s problemen alleen maar toenamen gedurende die dagen: extra morfine de dag ervoor ivm rugpijn en 2 x intussen gevallen; het wordt voor mijn vader ook steeds moeilijker om mam te verzorgen. En toen ging de dag ervoor mijn vaders liesbreuk opspelen. Hij raakte ongerust, want hij was bang een spelbreker te zijn voor de volgende dag.
Ik heb Kees maar weer opgebeld en de situatie uitgelegd. Nou, hij zou mijn vader wel helpen met een drukverband op de liesbreuk, geen zorgen maken dus en mijn moeder kon echt naar zee ! Vanaf dat moment was het dus ECHT. Ik heb daarna tijdens het boodschappen doen geloof ik naar iedereen gelachen want heel veel mensen lachten naar mij.
Zondagochtend vroeg naar mijn ouders toe in Apeldoorn; onze grote hond ook mee en een rugzak met gesmeerde boterhammen; ik heb de hele tijd een knoop in m’n maag. Mijn zus Saskia en haar man zijn er ook en mijn zus is ook nerveus. Stipt om 10.00 uur verschijnt de ambulance in de straat, ik denk weer wat wordt dit nou ..…..
Kees en Henny staan voor de deur. Grote hond Krywan geeft Henny bij de eerste kennismaking een grote bek, is ook zenuwachtig, sorry hoor. Kennismaking met een kopje koffie en daarna gaat mam op de brancard in de ambulance, richting Kijkduin. Saskia rijdt mee met de ambulance. Wij erachter aan, mijn vader en zwager Harry en ik, mijn man rijdt. Het wordt een rit van ca. 2 uur.
Eenmaal bij Kijkduin stond de ambulance er al, en mam stralend op een brancard ernaast. De gereserveerde strandrolstoel stond al klaar.
Over de daarop volgende paar uren kan ik zeggen dat ze gewoon heerlijk waren, het was een prachtige middag en we vergaten de geestelijke ballast in die paar uren. Het was werkelijk zoals het omschreven staat in “Onze missie” van de Stichting Ambulance Wens:
“….Dat is wat wij willen bereiken. Levenskwaliteit toevoegen aan die laatste periode, zodat een klein deel van de ellende even opzij gezet kan worden.”
Dat was ook echt zo.
Een week later zijn we er nog niet over uitgepraat, we genieten nog steeds na. O.a. over Kees met mam in de rolstoel ploegend door het mulle zand, Henny op blote voeten naast mam in het water, mijn vader en moeder heel gewoon met een zak friet, zoals ze dat vaak deden…..
We hebben het ook veel over jullie liefdevolle en ontspannen houding en gedrag naar mijn ouders toe. We verbazen ons, nl. jullie doen dit op vrijwillige basis, het kostte jullie je de hele vrije zondag en dan krijg je ook nog te maken met mensen die zo gespannen zijn als een veer. Daarbij is het in principe kosteloos, financiën mogen geen drempel vormen zeggen jullie; maar we kunnen wel aanvoelen dat het zeker in deze tijd lastig zal zijn om aan voldoende financiële middelen te komen om jullie doel overeind te houden.
Kees en Henny, jullie hebben iets gedaan voor ons dat onbetaalbaar is en onvergetelijk.
Namens mijn zus Saskia, zwager Harry, mijn man Peter, ikzelf, en bovenal mijn vader en moeder, bedanken we jullie oprecht voor het realiseren van deze wens.
De uitdrukking op mijn moeders gezicht zegt genoeg.
Met hartelijke groet,
Celia Gersen
_____________________