REIS NAAR LOURDES 1 SEPTEMBER T/M 8 SEPTEMBER 2007
Een lang bestaande hartenwens, die onvervulbaar leek, werd door een snelle aaneenschakeling van gebeurtenissen onverwacht werkelijkheid gemaakt.
Wim heeft de ziekte M.S.en is nu 58 , hij nu al drie en een half jaar volledig bedlegerig is en twee en een half jaar helemaal niet meer buiten is geweest.
Hij wordt door een grote groep vrijwilligers ondersteund. Tijdens een bijeenkomst om sponsors te krijgen, kreeg een vrijwilliger een folder van de Stichting Ambulance Wens in handen. De vraag werd gesteld: “Brengen jullie potentiële gegadigden echt overal heen?” Het antwoord was eenvoudig: “Ja, overal”.Dan heb ik een klant voor jullie met als laatste wens: Lourdes!
Daar werd géén nee tegen gezegd. De reactie na een gesprek met Wim was: Ik zal met mijn collega’s overleggen hoe we dit aan gaan pakken, maar jij gáát naar Lourdes. Er werd heel snel gewerkt. Binnen een paar weken zat Kees Veldboer weer bij Wim aan bed. “Moet je luisteren: in jouw conditie vinden wij het onverantwoord om in één stuk door te rijden. Niet voor onze chauffeurs, maar voor jou. Dat zal in praktijk inhouden dat we vier dagen onderweg zijn. De auto die wij nu nog hebben is niet van ons zelf, maar hebben wij in bruikleen en kunnen wij maar vijf dagen gebruiken. Dat is een grote beperking die wij hebben: eigen wagens. De vraag is zo groot, dat we er nu al een aantal nodig hebben. Dan zouden wij die beperking niet hebben. Nu houdt het in dat je maar één dag vermoeid in Lourdes bent, wat rond kunt kijken en weer terug moet. Dat lijkt ons niet zinvol. Wij hebben een ander idee. Als je het daarmee eens bent, gaan we daar achteraan: Vanuit Limburg worden bedevaarten met een trein naar Lourdes georganiseerd. Het lijkt ons een idee om daarbij aan te sluiten. Wij brengen je dan naar de opstapplaats in Maastricht, je gaat met hen met de trein en in Lourdes ga je met een ambulance naar het hospitaal dat ze daar op het terrein van de bedevaartplaats hebben.
Daar hoefde ik niet lang over na te denken, dat leek mij een geweldig alternatief. Toen dook de eerste hobbel op: volgens de organisatie van de bedevaart was ik té gehandicapt om zonder vaste begeleiding mee te gaan. Dat hield in dat ik iemand moest vragen om mee te gaan en dat déze kosten voor eigen rekening kwamen.. Corry zei uit zichzelf dat ze een dergelijke reis graag mee zou willen maken. Dat was iets waarop ik gehoopt had, maar ik had niet verwacht dat het mogelijk zou zijn. Voor een dergelijke reis in zo’n ongewone situatie kreeg ik al na een paar weken snel een definitief antwoord: ze ging mee! Van mijn kant duidelijk gemaakt dat zíj niets hoefde te betalen. De Stichting Ambulance Wens gaf door dat de begeleiding geregeld was. Volgens de regels van de bedevaart organisatie verblijft de gehandicapte in het hospitaal en wordt de begeleid(-er)(-ster) in een hotel ondergebracht dat zo dicht mogelijk bij het hospitaal ligt.
Alles geregeld! Toch niet, toen alle medische papieren ingevuld en geaccepteerd waren stond onderaan het laatste formulier: “Pelgrims die één op één begeleiding nodig hebben, kunnen helaas niet aan onze bedevaartreizen deelnemen.” Opnieuw sprong de Stichting Ambulance Wens in de bres met als resultaat dat er een uitzondering gemaakt zou worden en dat de begeleidster bij mij in het hospitaal zou kunnen slapen.
Eindelijk konden we een overzicht gaan maken van alles wat er mee moest. Als je dan naast die “gewone” bagage die hoeveelheid tassen met materiaal en reservemateriaal ziet, met sondevoeding en systemen, daarbij het Duo-antidecubitusmatras en het speciaal gemaakte kussen, dan vraag je je af hoe dat allemaal mee moet.. Maar ook dát is een uitdaging die Kees en Ineke graag aangaan.
Na het nodige passen en meten zijn we om 14.10 u met alles wat mee moest vertrokken naar Maastricht. Wim lag comfortabel in de ambulance met zijn eigen kussen en daaromheen tassen, zijn sondevoedingpomp en ga zo maar door. Corry zegt lekker te zitten met haar benen opgetrokken op de bagage.
Het is mooi weer en meteen is er voor Wim veel te zien. Wat een veranderingen in Drimmelen. Het is het dorpje waar hij woont, maar het is jaren geleden dat hij dat gezien heeft. Het nieuwe dorpshuis en het nieuwe schooltje die alweer jaren aan de overkant van het water staat.
En onderweg: “Wat is het druk”, terwijl het voor ons juist helemaal niet druk is, maar voor Wim wel. Het is dan ook een verandering over jaren. De reis met de ambulance verliep echt prima! Om ongeveer half 4 waren we in Maastricht. Aan de buitenkant een mooi station, maar erg onhandig als je met veel bagage en een brancard een perron verder moet zijn. Trap op trap af of een hele kleine lift in en uit .Corry was natuurlijk het snelste aan de overkant: zij nam de trap. Maar van verder sjouwwerk door haar wilde Kees niets weten, dat was zijn werk, als wij maar bij de bagage bleven. Na even wachten konden we de trein in. Tegen ieders verbazing gingen het kussen en het matras toch door de deur. Ook hier nam Kees het initiatief: met veel duwen en trekken op de juiste plaatsen werd het een echt bed.
Om 17.15 u vertrok de trein. De route is op de kaart moeilijk te volgen, maar vanuit de trein kunnen we tussendoor mooie stukken natuur zien. Rond 20.00 u staan we stil in Jeumont.
“Onze trein“ heeft tot nu toe stevig doorgereden vinden wij, maar nu moeten wij 20 min. wachten om twee veel snellere treinen te laten passeren.
Tegen 22.00 u moet Wim zijn medicijnen innemen waarbij tegelijkertijd het licht uitviel. Niet erg gemakkelijk. Een stevige zaklamp erbij en het leek opgelost. Maar de stroom begon vaker uit te vallen, dus ook steeds vaker alarm van het matras van Wim. Toen het te gek werd, werd er een lange haspel uitgerold, zodat er stroom werd aangevoerd vanuit het eerste rijtuig. Tussendoor was er alle tijd dat Wim van een elektricien uitleg kreeg over de oorzaak van de herhaalde storingen: Het is heel oud materiaal dat de voormalige NS eigenlijk weg had willen doen, vooral omdat er geen onderdelen meer voor zijn. Maar tot nu toe wordt het in stand gehouden door de inzet van een flink aantal vrijwilligers met ieder zijn eigen deskundigheid. Dus ook hierbij is de inzet van vrijwilligers noodzakelijk! Vooral het wisselen van de verschillende systemen van en naar België zorgt herhaaldelijk voor problemen. We zouden nu kunnen gaan slapen,tenminste als de verpleging eens even stil had kunnen zijn.
’s Morgens om 6 uur moest Wim zoals gewoonlijk weer medicijnen innemen. Maar hij wordt meteen al geconfronteerd met een stukje van zijn handicap: je bent ergens anders en in een andere situatie en meteen gaat iets wat hij dagelijks doet heel moeizaam of lukt helemaal niet en heeft hij eigenlijk de hulp van een ander nodig. Maar ja, die vraagt hij niet gauw, alleen aan Corry, zij voelt vertrouwd. Hoeft hij bijna nooit iets te vragen, zij voelt het meestal zo wel aan.
Om 8 uur kwamen we op het station in Lourdes aan. Het uit en inladen nam veel tijd in beslag. Mensen moesten of in hun eigen rolstoel geholpen worden of in een besproken rolstoel. Sommige al of niet eigen rolstoelen waren even zoek.
Wim werd op een “brancard”gelegd en deze werd toen op een verrijdbaar onderstel gezet. Toen arriveerde de afgesproken ambulance:van één (of meer?) van de vele bussen die naar het complex reden, werden de banken opzij geklapt en werd de brancard op de vloer van de bus geschoven. Daarop volgde voor Wim het zwaarste en ronduit meest teleurstellende stuk van de hele reis: Hotsen en botsen op de vloer van een smerige bus. Had je het tevoren geweten, dan was er maar wéér extra morfine in gegaan. Nu was dat niet meer mogelijk onder de damesrokken.
In het hospitaal aangekomen was het nog wachten op het matras dat ergens was. Voor Wim was het tot nu toe een echte bedevaart
Maar de hulp was prima, 8 mensen in overleg rond het bed van Wim. Om 10 u lag hij erin. Eindelijk de extra morfine kunnen nemen en slapen. Om 16.00 u begon de openingsviering in de Bernadettekerk. Dit ging best goed, zeker na zo’n zware ochtend.
Daarna snel weer terug in bed. Wim kreeg het warm, dat had hij in de kerk ook al een keer gehad en is een signaal voor uitkijken! Alarm. Eerst wat geslapen, daarna de avondverzorging..
Om 22.00 u het bekende portje. Na een storing van het sondevoeding apparaat om half 12 lekker gaan slapen!
Maandag 3 september.
’s Morgens om 5.50 u heel attent door de verzorging wakker gemaakt voor de medicijnen.. Van kwart voor 7 tot 8 uur heeft hij zijn verzorging gehad. Dat is heel wat sneller als thuis, maar hier is dan ook geen douchebrancard.
Om 9.00u overgesleept op de brancard om in de richting van de grot gegaan. om 09.45 begon daar een Heilige Mis , het was echt mooi om bij te kunnen zijn. Na de Mis hebben we heel wat kleine en grote kaarsen aangestoken.Rond 12. uur waren we weer terug op onze kamer. Wim werd weer overgeladen op zijn bed en Corry kon lekker gaan eten.’s Middags moest Wim rust houden van Corry.
’s Avonds hebben wij meegelopen met de Lichtprocessie. Het is jammer dat foto’s maken in zo’n situatie zo moeilijk is. Indrukwekkend was ook het “Ave Maria” dat gezongen werd door een vrijwilligster die operazangeres is.
Rond 22.00 waren we weer thuis. In bed, een glas port en om half 12 slapen.
Dinsdag 4 september
Helaas ging het met Wim niet lekker, maar’s middags was hij wat opgeknapt en om 2 uur konden we de stadswandeling gaan maken. Maar toen wij die kant opliepen zagen we dat het heel rustig was in de Bernadettegrot. Daar hebben we dan ook meteen gebruik van gemaakt. Het is toch een typische gewaarwording ,mijn gevoel is vrijwel verdwenen, maar dit zachte water wat langzaam over deze harde rotswand vloeit blijk ik ineens wél te voelen! Dus ook onze handen nat gemaakt met het water en ook een beetje van geproefd..Op zich al wonderlijk het borrelt op van beneden, je ziet dat het omlaag vloeit en toch komt het constant uit de rotswand hoger, waar Maria gestaan moet hebben ,terwijl niemand weet waar het vandaan komt.
Maar we gingen een stadswandeling maken ,twee keer een terras genomen nadat het terras tot op straat was uitgebreid. Het was erg gezellig en daarbij “een terrasje pikken” zal voor Wim toch al gauw tien jaar geleden zijn. In Nederland wordt op normale dagen echt geen terrasje uitgebreid tot op de straat. Hier gebeurt het gewoon zonder gezeur. Om kwart voor 5 waren we weer terug.
Op de goede afloop een portje gedronken.
’s Avonds is de kapelaan van de St.Servaeskerk in Maastricht geweest. Samen wat gepraat en port gedronken. Daarna de avondverzorging en rond 11 uur gaan slapen.
Woensdag 5 september.
Al vroeg naar de Pius X Baseliek omdat we wisten dat het druk zou worden. Toen wij daar aankwamen konden we gelukkig onder begeleiding naar een speciaal plaatsje helemaal vooraan vlak bij het altaar, Het was dan ook de ochtend van de internationale Heilige Mis die in vier talen werd opgedragen, want deze enorme kerk, bijna even groot als twee voetbalvelden,was al stampvol.
Het was heel mooi en indrukwekkend, maar wel lang genoeg. Niet alleen voor mij, maar ook voor degenen die niet konden zitten. En met de terugweg naar het hospitaal, vermoeiend, hobbelig,pijnlijk en druk. ’s Middags weer extra morfine voor de pijn in mijn rug. Dat helpt gelukkig nog steeds voldoende om de hevigste pieken te dempen, zodat we enige uren later naar het dakterras konden gaan boven het hospitaal. Daar ging ik met bed en al! Wat een geweldige ervaring! Om 5 uur was er de Sacramentsprocessie. Deze keer heel bijzonder omdat er een bruidspaar bij was en het huwelijk hier was voltrokken. Zij hadden elkaar hier als vrijwilligers leren kennen.
Om kwart voor zes weer terug op onze kamer. Eerst weer medicijnen ingenomen. Ik heb nog nooit zoveel nodig gehad, maar wat maakt het.
Donderdag 6 september
Vanmorgen om kwart voor 7 verzorgd, want we wilden tegen 9 uur naar de Heilige Mis en de Plechtige Handoplegging. Het was echt een mooie mis. .Wim kreeg de hand oplegging . Na de Mis heb ik nog twee grote kaarsen aangestoken.
Daarna een mooi rondje gemaakt over een stukje van het terrein en zo weer naar onze kamer.
Rond drie uur kwam de kapelaan van de Servaeskerk in Maastricht. Hij heeft een tijdje zitten luisteren en we weten dat ook hij port lekker vindt.
Om vier uur weer lekker naar het dakterras. Het was er nu duidelijk drukker. Weer van het mooie uitzicht genoten, lekker in de zon en naar de processie gekeken. Het waren weer mooie uren.
Tegen zes uur weer naar onze kamer: ’s avonds de eerste tassen inpakken.
Vrijdag 7 september
Vanmorgen om 6 uur verzorging. De tassen waren op tijd ingepakt. Om half elf naar de afscheidsmis in de Bernardettekerk. . De Dienst duurde niet lang, zodat we nog heerlijk van de zon konden genieten. Nog een rondje gedaan. Toen naar boven op bed. Maar met zulk weer! Corry ging op zoek naar de juiste persoon voor de haspel, zodat we toch nog met bed en al op het dakterras konden genieten van de zon. Van kwart voor 2 tot kwart over 3 nog kunnen genieten van de zon en het onderhand vertrouwde maar schitterende gezicht.
Daarna op de brancard de bus in. Daarna de trein in , toen Corry tot ontdekking kwam dat naast het bed een uitklapbankje zat.
De medicijnen, de vaste borrel en om half 11 slapen. Toen wij in Maastricht aankwamen stonden Kees en Ineke van”Stichting Ambulance Wens” al klaar op het perron. Meteen nam Kees weer het heft in handen en ik lag snel op hun brancard.
Wim B.