Het vakantiehuisje van de familie. Vroeger in de kloostertijd het melkhuis geweest.
De douche, die iets verder op het terrein staat, is lekker warm en heeft een prima
straal. Een prima opkikker dus en weldra zitten Kees en ik met de familie aan het
perfect verzorgde ontbijt en horen de andere verhalen van de heerlijke vakantie, die
niemand hen meer kan afnemen. Ook nu weer ontbreekt het ons aan niets en begin ik me
af te vragen wie nou eigenlijk voor wie zorgt.
Dubbel gevoel
Tegen kwart over acht wordt het wat stiller want dan komt het dubbele moment.
Afscheid nemen van de vakantie betekent beseffen dat dit de laatste vakantie is
geweest. Gelukkig overheerst het gevoel van "dat kan niemand ons meer afpakken",
maar in al die oogjes zie ik duidelijk de tweedeling.
Loodgieter moment
Meneer neemt staande en lopend afscheid van iedereen. Bedenk dat dit een week
geleden bijna niet mogelijk was! Dan helpen we hem op de brancard en schuiven hem de
wagen in. Kees checkt dan nog wat zaken.
Ik sta in de wagen met de zijdeur open en bekijk ondertussen of de pomp met
sondevoeding goed loopt. Dan zorg ik onverwacht helaas voor een ontspannen moment.
Want de pomp al vasthoudende voel ik hoe heel zacht m'n spijkerbroek ietsje van m'n
billen afglijdt en als ik buk om het sondepompsysteem op de grond te zetten denk ik
"Ja hoor! Loodgietermoment!' en hoor tegelijkertijd achter me giebelen.
Ik besef maar al te goed dat gèèn gezicht is, dat stukje bovenste bilspleet, maar
ach, het leidt de aandacht weer even af en daarbij: meneer lekker neerzetten op
zijn brancard heeft iets meer prioriteit. En dan ineens KLIK!
De foto die van de bilspleet gemaakt wordt werkt enorm op m'n lachspieren, maar dat
laat ik maar niet al te zeer merken. Als ze vragen of de foto op de site mag zeg ik
streng "Nee", maar eigenlijk moet ik vreselijk m'n lachen inhouden.
Het vertrek
Mevrouw helpen we ook snel naast haar man achterin op de stoel en als we de laatste
zaken met het paar hebben doorgenomen is het zover. We gaan rijden. Al zwaaiend en
toeterend vertrekken we naar Nederland, wetende dat een van de zoons ons achterna
komt, de rest gaat morgen naar huis.
Kussenprobleem?
Onderweg maken we even een tussenstop omdat het kussen volgens mij niet lekker ligt,
maar ik moet me volgens het paar vooral geen zorgen maken. Op het hart gedrukt
hebbende dat ze het echt moeten zeggen als er iets is, gaan we verder. Wederom de
pont de Normandie over en het stel achterin geniet volop.
Catering
Regelmatig komt mevrouw onderweg trouwens met de vraag of we iets lekkers willen.
Snoepje, koekje, drinkje, niets is teveel. Ze blijkt een enorme tas met allemaal
lekkere dingen bij te hebben. We komen nauwelijks toe aan ons eigen spul dat we
meegenomen hebben. Het is immers niet de bedoeling dat we op andermans zak teren.
Stops
Na twee uur rijden komt de eerste stop. Mevrouw is blij dat ze even kan roken. Het
waait echter flink. Terwijl meneer met Kees in de wagen praat, sla ik m'n armen en
jas buiten om mevrouw heen en heerlijk warm houdt ze de nicotinespiegel op peil. Dan
gaat de reis door, het is niet druk en voor we het weten zitten we in België, waar
we na 2 uur en 15 minuten een tweede stop maken.
Lunchtijd
De voedingssonde van meneer spuit ik door, we zoeken samen naar een comfortabele
houding voor hem en dan eet de man (die in het ziekenhuis vòòr de vakantie niets
meer at) ineens een heel puddinkje op.
Ik zie hoe hij enerzijds z'n best doet om het binnen te krijgen, anderzijds hoe blij
het is dat' m dat ook lukt, want smaak heeft meneer nauwelijks. En ergens hoop ik
dan dat het zoete van de caramelsaus toch die ene smaakpapil prikkelt.
Terwijl meneer liever in de wagen blijft, nuttigen wij de lunch buiten de wagen,
dicht bij meneer in de buurt. De familie heeft wederom flink uitgepakt en goed
gezorgd voor elkaar en ons, want uit de tas komen ineens Franse stokbroden en
allerlei soorten beleg, echt ongekend. Terwijl meneer prinsheerlijk lag, voelde ik
me ineens ook een klein prinsje met al die verwennerij.
Verder op reis
Na een klein half uurtje begint de tijd weer te dringen. Dan volgen de laatste twee
uur naar Rotterdam.
Achterin wordt het wat stiller door vermoeidheid en wellicht het besef dat
thuiskomen ook betekent einde van een heerlijke week. Die spanning wil ik een beetje
breken.
Ineens is het eruit. Ik draai me om en zeg: "Nou mevrouw, dan kom ik zo even met de
belastingvrije artikelen langs, nu kan het nog, we zitten nu nog in het buitenland!"
en mevrouw giert het uit van het lachen. Bonbons en sigaretten zou ze wel willen.
Kees moet ook lachen, hij ziet het waarschijnlijk helemaal voor zich.
De file bij Antwerpen wil Kees ontwijken en daarom nemen we de tolweg en zo zijn we
toch nog snel tegen vieren 's middags op het huisadres van de familie. Als we
aankomen lopen er nèt twee dames die de huissleutel beheren in de straat. Vlak voor
we uitstappen krijgen we een sms van de zoon dat hij juist wèl vaststaat in de file
bij Antwerpen.
Ontroerend
We halen de brancard met Meneer uit de ambulance nadat alle boodschappen en
persoonlijke eigendommen zijn binnengezet. Mevrouw begroet ondertussen haar huis en
zet alle deuren open, zodat meneer zo naar binnen kan. Het mooiste moment komt als
Meneer buiten van de brancard afstapt en we samen het huis betreden. Ik hou 'm aan
m'n arm en dan zie ik het gebeuren.
Ik vind het 't ècht het meest ontroerende moment van de hele dag. De man die
verzwakt op vakantie ging, is ietsje aangesterkt terug. En nee, niet in een hospice,
maar gewoon thuis. En wel wankel, maar nog lopend binnenkomen ook! De blijheid,
passende waardigheid en de trots waarmee het huis betreden wordt raakt me. Ik kan me
het "eindelijk thuis" gevoel zo goed voorstellen!!!
Even de pijn in z'n billen en de vermoeidheid daargelaten, denk ik dat deze lieve
man, samen met zijn vrouw en gezin een topweek heeft gehad. Die neemt niemand hen
meer af!
Hij kiest in de woonkamer een stoel uit waar hij wil zitten en snel sluit ik daarna
de pomp met sondevoeding weer aan op het stroomnet. Hij hoeft verder echt niets en
zacht komt zijn hand op de mijne en de blik met de knik zegt meer dan 1000 woorden.
Ik knik terug en zeg alleen maar "Graag gedaan." Dan vraagt mevrouw of we iets
willen drinken.
Het afscheid
Veel te snel komt het moment dat we zelf ook verder moeten.
De dankbaarheid van deze twee lieve mensen (ook van de kinderen trouwens) is met
geen pen te beschrijven. Kees krijgt bij het afscheid nemen van mevrouw ineens
onverwacht een bedrag voor de stichting in de handen geduwd en ik val daarna ook
even helemaal stil als ik ineens door Mevrouw stevig beetgepakt en flink gezoend
wordt met de woorden "Nou Mike, jij ook heel erg bedankt, je bent echt een
lieverdje".
Nu ben ik wel een knuffelkont natuurlijk, maar de omhelzing die dan volgt is
veelzeggend. Ik word bijna platgedrukt! Collega Kees en ik kijken even veelbetekenend
naar elkaar.
Naar huis
Een ding is zeker! Door wat tijd te gunnen aan mensen, blijken veel wensen
uitvoerbaar te zijn en ligt een moment van geluk vaak verborgen in een klein ding.
Op de terugweg naar huis zijn we het er over eens dat dit soort momenten, die
gelukkige stralende koppies, de dankbaarheid die je ziet als je hebt meegeholpen aan
het verwezelijken van zo'n laatste wens, hetgeen is wat ik "The Drive" noem.
Dààr doen we het voor. Dàt is de beloning. Het besef dat je een stukje ècht leven
teruggeeft of toevoegt aan de dagen van mensen. En niemand hoeft dank je wel te
zeggen. Die blik die wij bij het afscheid hebben gezien zei meer dan genoeg. Ik hoop
van harte dat het gezin komende periode een kwalitatief goede tijd met elkaar kan
beleven.
Tot slot
Het zou me niets verbazen dat ik ooit in de toekomst weer eens "en route" ga. Het
zou zomaar kunnen. En daarmee zijn we aan het einde gekomen van een indrukwekkende
ontmoeting en twee bijzondere dagen.
Ooievaar!
Mike Aarts, Spoed Eisende Hulp verpleegkundige
