Geen wens alleen zee zien

Beste Kees en Marianne,

Zondag 15 juli 2007. Mijn moeder (Silvia) zei altijd dat ze geen wensen meer had. Maar op deze zondag vertelde ze ons dat ze graag nog een keer de zee zou willen zien. Gezien het feit Silvia al vanaf oktober 2003 kankerpatiënte is, waren haar krachten zodanig afgenomen dat ze niet meer in staat was om rechtop vervoerd te worden. Vol goede moed ging ik met mijn vriendin op internet zoeken naar een oplossing. Na een tijdje zoeken kwamen we bij deze geweldige stichting uit. Stichting Ambulance Wens. Wij waren niet op de hoogte van het bestaan van deze stichting en wisten dus ook niet of ze iets voor ons konden betekenen. Maar na de website goed bekeken te hebben kwamen we al snel tot de conclusie dat deze Stichting precies kon bieden wat wij nodig hadden. Snel ben ik een mailtje gaan typen voor Kees. Daarin heb ik de ziektegeschiedenis van Silvia beschreven en haar laatste wens kenbaar gemaakt. Wat wij alleen niet verwachtten was dat Kees ons maandag al zou bellen met de mededeling dat hij woensdag om 10 uur al bij ons zou zijn om mijn moeder naar zee te brengen en zodoende haar laatste wens in vervulling te laten gaan. Op dat moment kreeg ik kriebels in mijn buik. Het was net of ik droomde. Ik had wel vaker op tv gezien dat wensen van ernstig zieke mensen vervuld werden, maar nu was gewoon mijn eigen moeder aan de beurt. Dit hadden wij nooit verwacht. Wij allen dachten dat er lange wachtlijsten zouden zijn bij deze Stichting en dat haar wens dus niet meer in vervulling zou kunnen gaan. Gelukkig bleek het tegendeel waar te zijn!
Woensdag 18 juli, iets over half 10 ’s morgens. De ambulance stopt voor de deur. Geweldig! Wat waren wij allemaal opgewekt. Twee uiterst vriendelijke mensen schudden ons de handen en maakten kennis met Silvia. Na een kort praatje werd mijn moeder ingepakt en klaar gemaakt voor de grote reis van het Limburgse Bunde naar het Zeeuwse Cadzand. Zelf ben ik achterin de ambulance gaan zitten met mijn oma en zijn we vetrokken. Mijn vader reed achter ons aan samen met mijn zusje, mijn vriendin en met hond Boris. Alle mensen die haar dierbaar waren konden meemaken hoe haar wens in vervulling ging. Na een rustige rit kwamen we aan in Cadzand. Alleen was er één probleempje, de slagboom die ons toegang zou verschaffen tot het strand was gesloten. Maar gelukkig kwam er net een man van het strand af rijden die ons de slagboom opende. Nu konden wij met de ambulance helemaal tot op het strand rijden. De blik in de ogen van mijn moeder op het moment dat ze de zee weer zag zal ik nooit meer vergeten. Snel werd de brancard uit de ambulance geladen en kon Silvia de zee zien, ruiken en horen. Wat genoot ze! Na wat gedronken en gegeten te hebben bood Kees aan om haar helemaal tot op het strand te brengen. Met veel geduld en liefde werd Silvia in een rolstoel gezet en vervolgens tot bijna in de zee gereden. Daar heeft zij met volle teugen genoten. Ook hebben Kees en Marianne mooie foto’s gemaakt. Maar na een paar minuten zei Silvia dat ze te moe werd en werd ze weer naar de brancard gebracht op de kade. Daar kon ze weer lekker liggend van zee genieten. Ter afsluiting van deze mooie dag gingen wij nog even een terrasje pikken, uiteraard samen met Silvia. Geweldig! Ik kan me niet meer herinneren wanneer wij voor de laatste keer met het hele gezin op een terras gezeten hebben. Super!

Maar aan al het moois komt helaas ook weer een einde. Na drie uur lekker op het strand geweest te zijn begon de lange terugreis weer. Silvia heeft onderweg lekker wat kunnen slapen en samen met mijn vriendin hebben we lekker zitten nagenieten achterin de ambulance. Het is gewoon ongelooflijk dat twee vrijwilligers helemaal vanaf Rotterdam naar het zuiden van Limburg komen rijden om een zieke patiënt op te halen, om haar vervolgens helemaal naar Cadzand te rijden, dan weer terug naar Limburg en uiteindelijk weer naar Rotterdam. Dat allemaal op een snipperdag van Kees en gedurende de vakantie van Marianne. Deze twee mensen hebben een hart van goud. Wij zijn trots op Stichting Ambulance Wens. Zij doen dit vrijwilligerswerk met zoveel liefde en toewijding, niets is te gek voor hen. Zij willen maar één ding, en dat is om ons allemaal een geweldige dag te bezorgen met Silvia. Ook als ik mijn blijk van waardering uitspreek, zegt Kees heel nuchter dat hij het graag doet en blij is wij een mooie dag hebben. Bescheidenheid overheerst.
 

Ik weet ook niet goed hoe ik kan laten weten hoe erg ik dit alles waardeer. Als ik zo de verhalen allemaal lees op de website dan deelt iedereen met mij deze mening. Kees vroeg mij om dit verhaal te typen voor op zijn website, zodat ook andere mensen weten wat deze Stichting misschien ook voor hen kan betekenen. Dit is natuurlijk nog het minste dat ik terug kan doen. Ook hebben wij geld gedoneerd. De nieuwe ambulance mag dan misschien wel gekocht zijn, geld blijft toch nodig om dit mooie werk voort te zetten. Want ik ben blij dat Kees onze wens in vervulling heeft laten gaan, maar ik gun dit natuurlijk ook veel andere zieke mensen en hun familie!

Op 24 juli hebben mijn ouders nog hun 25-jarig huwelijk mogen meemaken.Een dag later, op 25 juli 2007, is Silvia rustig ingeslapen in haar eigen huis in het bijzijn van mijn vader, zusje en oma. Helaas was ik die week op vakantie.. bij zee! Doordat Kees haar laatste wens in vervulling heeft laten gaan kan ik dit verlies ook beter verwerken. Ik weet immers dat Silvia niets meer te wensen heeft gehad. Wat blijft zijn mooie herinneringen aan Silvia en aan de mooie dag waarop haar wens in vervulling ging. Ook de mooie foto’s zijn voor ons een grote steun. Dit was de laatste gezamenlijk activiteit die we als gezin beleeft hebben.

Kees, wij danken jou en Marianne voor deze onvergetelijke dag. Door jouw snelle optreden heeft Silvia voor de laatste keer het strand kunnen zien! Wij zijn jou daar eeuwig dankbaar voor! Het was een geweldige dag. Trots zijn we op jouw werk.

Namens ons gezin wens ik jou veel succes in de toekomst, ik hoop dat je nog vele wensen in vervulling kunt laten gaan. Ik weet hoe belangrijk dit is, vooral nu ik het zelf heb meegemaakt. Hartelijk dank voor alles!
 

Jeroen Basten & Familie