Een dag om nooit te vergeten

Lieve Kees en Hennie,

19 juli was voor ons een heel bijzondere dag. Deze dag werd mijn moeder opgehaald door jullie met een ambulance. Een dag om nooit te vergeten en die in ons geheugen staat gegrift. Een dag met vele mooie en ontroerende momenten. Wat jullie doen voor je medemens is top! Daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. En Kees jouw reactie toen mijn moeder jullie wilde bedanken zal ik nooit vergeten. Je zei “je hoeft me niet te bedanken, je blik zegt me genoeg en daar doe ik het voor”.

Mijn moeder heeft al 28 jaar Multiple Sclerose. Een slopende ziekte die begint met allerlei klachten zoals het moeilijk kunnen lopen. In het begin kon zij nog lopen achter een rollator en toen dit niet meer toereikend was volgde er een rolstoel. Uiteindelijk is zij nu al 5 jaar aan bed gekluisterd en is het moment daar dat een verhuizing naar een verpleeghuis noodzakelijk is. Een verhuizing naar een verpleeghuis is weer een stap verder en een enorme emotionele gebeurtenis. Ook voor mijn dochter en voor mij is dit een zware beslissing. Al die jaren zorgen wij voor mijn moeder, en moeten dit nu loslaten omdat wij haar niet meer die hulp kunnen bieden die zij nodig heeft.

Mijn moeder had nog twee wensen. En dat was een kijkje nemen in het verpleeghuis waar zij naar toe gaat om een indruk te kunnen krijgen van hoe het daar is en waar zij erg tegen op ziet. De tweede wens is een bezoek brengen aan het huisje van haar kleindochter die binnenkort met haar vriend gaat samen wonen. Mijn moeder en mijn dochter hebben een heel bijzondere band samen . Vanaf dat zij een jaar of acht was hielp mijn dochter al mee aan de verzorging van mijn moeder.

Ooit had ik iets gelezen over een stichting die wensen vervulde voor mensen die bedlegerig zijn. Ik ben gaan zoeken op internet en kwam de stichting ambulance wens tegen. Meteen heb ik een mail gestuurd en de wensen van mijn moeder kenbaar gemaakt. De ander dag al werd ik gebeld door Kees en de afspraak was al snel gemaakt. Nog een dag later werd ik benaderd door de EO. Zij maken een programma over Kees en zijn stichting en de vraag was of we er bezwaar tegen hadden dat deze dag ook gefilmd zou worden. Wij vonden dit geen probleem.

Op donderdag 19 juli stond Kees met zijn assistente Hennie voor de deur om mijn moeder op te halen. Na een hartelijke begroeting zei Kees tegen mijn moeder”het is jouw dag zeg maar waar we je naar toe moeten brengen”.

De rit ging eerst naar het verpleeghuis waar wij door de Manager werden ontvangen. Met brancard op de hielen gevold door de filmploeg van de EO hebben we een rondleiding gemaakt door het Verpleeghuis. Zelfs was een ontmoeting geregeld met een van de bewoners die daar al 15 jaar verblijft. Mijn moeder was duidelijk verrast over hoe het daar nu eigenlijk in een dergelijk verpleeghuis aan toe gaat. Ze kreeg een hele ander indruk dan dat ze eigenlijk had verwacht en dan wel in positieve zin. Het was geen ziekenhuissfeer maar een warm en gezellig tehuis waar zij naar toe gaat verhuizen. Na afloop kregen we in de ontvangstruimte nog koffie met wat lekkers aangeboden. En kon zij zelf nog wat vragen stellen.

 
Na het bezoek ging de rit weer verder en nu naar het huisje van mijn dochter. Heel graag wilde mijn moeder zien waar haar kleindochter nu toch ging wonen. Het huisje, een klein huisje in het centrum van Dordrecht is moeilijk toegankelijk voor een brancard. Maar Kees en Hennie wisten hier wel iets op. Mijn moeder werd met brancard en al in de riemen gehangen en zo het huisje van mijn dochter binnen gedragen. Toen kwamen de traantjes. Mijn moeder had niet gedacht dat ze ooit nog het huisje van haar kleindochter zou kunnen zien. Voor ons allemaal was dit een zeer emotioneel moment. En we zijn heel dankbaar dat we dit mochten meemaken.

Omdat mijn moeder al 5 jaar niet meer was buiten geweest was de laatste rit naar mijn huis waar zij nog even heerlijk kon genieten van de buitenlucht in de tuin. Het was overigens een hele mooie zonnige dag. Ook hier genoot mijn moeder zichtbaar. Voorheen was het zo dat mijn moeder dagelijks bij ons thuis kwam. Met haar rolstoel reed ze dan naar binnen om bij ons de maaltijd te gebruiken. Je kunt wel zeggen dat mijn moeder altijd een lid is geweest van ons gezin. Dus in die zin was het ook heel bijzonder dat zij na al die jaren weer eens “thuis” was. Onder het genot van een hapje en een drankje hebben we nog even heerlijk na kunnen praten.

Ja, en toen was het einde van een mooie en bijzondere dag in zicht. Mijn moeder had nog de keuze of zij met de ambulance naar huis zou worden gebracht of lopend met de brancard(ze woont namelijk op loopafstand). De keuze was snel gemaakt, lopend vond zij wel erg aantrekkelijk. Dus zo gingen wij met brancard nog steeds gevolgd door de filmploeg van de EO terug naar huis. Een aparte ervaring mag ik wel zeggen.

Vermoeid maar ontzettend voldaan kwamen wij weer thuis. Het was een dag om nooit te vergeten. Het heeft dagen geduurd voordat mijn moeder alle indrukken had verwerkt. Maar ze kijkt terug op een onvergetelijke dag. En wij natuurlijk ook.

 

Kees en Hennie

Nogmaals ontzettend bedankt voor alles wat jullie voor ons hebben gedaan. Wij zullen jullie liefde en aandacht nooit vergeten.

Dikke kus van Lenie, Irene en Melanie